İşte buradayım, elimde sınıfta bir arkadaşımdan çaldığım pahalı bir kalem, karşımda kokusunu çok iyi bildiğim saman kağıtla. Kokusunu çok iyi bildiğim bir duman da genizlerimden hatırlatıyor kendini. Güzel yetiştirilmiş adiyaman tütünü ve winston light. Biraz kenevir tohumu olsaydı güzel giderdi diye düşünüyorum. Okuma yazmayı öğrendiğimden beri yazma alışkanlığım hiç gitmedi. Gitseydi belki, beni son dakika haberlerinde izliyor olabilirdi herkes. İşte buradayım, iki sakat ağabeyim, beli bükülmüş annem ve babamla... Ben sakat değildim aksine iri yarı, tıp derslerinde gösterilen ideal insan iskeletlerine sahiptim. Herşeyin başladığı yere dönmek istiyorum. Doğduğumdan kaç gün sonra açılmıştı acaba gözlerim? Eğer göreceklerimi bilseydim benden sorumlu hemşireye gözkapaklarımı birbirine dikmesini isterdim. Farketmez, ölünce yüzüstü gömüleceğim. Till Lindemann'ın bir şarkısı geliyor aklıma; Praise Abort. Anlayacak kadar ingilizcem vardı ve ben herşeyi anlıyordum. Tütünüm bitiyor, başa sarıyorum, dünyanın en sonuna...
