Bizim için hayat çok farklıydı. Bu hayat benim hayatım mıydı, ben mi yönetiyordum yoksa yönetiliyor muydum? Emin değilim. Sürekli eksik kalan parçalar var. Artık bu boşlukları doldurmanın zamanı geldi, annemle konuşmayı çok istiyorum fakat merakımdan daha ağır basan bir duygu vardı. bu duygu korkuydu, endişeydi, pişmanlıktı. Duyacaklarımın beni ne denli etkileyeceğini bilemiyordum. Sanırım buna hazır değilim.
Kendimi bildim bileli yarının - yani 18 yaşımın- hayalini kurdum. 18 yaşına geldiğimde anneme her şeyi soracaktım. Ama öyle görünüyor ki ne ben ne de annem hazır değiliz. Fakat bu korkuyla ne kadar yaşayabilirdim ki... İçimdeki merak beni yiyip bitiriyor daha fazla dayanamayacağım biliyordum, yarını iple çekiyorum ama şimdi uyumam lazım. Zor, zorlayan bir gün olacak.
'Hayatım, ben yönlendirdikçe hayatımdır.'
yazıyordu Gülce' nin günlüğünün son sayfasında. Bunları okuyan Feride hanımın yüzünde tarifi oldukça zor bir ifade vardı, korku, endişe, hüzün...
Yarın gerçekten zorlu bir gün olacak, dedi iç çekerek Feride Hanım, yarın ne yapacağını bilemiyordu, bu günün geleceğini biliyordu. Kızınında dediği gibi buna henüz hazır değildi. Kızının ona farklı bir gözle bakacağı onu artık sevmeyeceği düşüncesini atamıyordu kafasından, iç sesiyle tartışmasının bir sonuca varamayacağını anlayınca kızının günlüğünü bırakıp odasına geçti, gençlik yıllarında dinlediği o şarkıyı açıp geçmişte çektiği acılar, korkular aklına geldi, bir sigara yakıp sigarasının dumanının uzaklaşıp gittiği gibi acılarında ondan bir nebze de olsa uzaklaşmasını bekledi ama nafile. Bu acı, pişmanlık onunla mezara kadar kalacaktı.
Güneşi selamladıktan sonra göz kapakları ağırlığı kaldıramadı ve kapandı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYAT KADINI DEĞİL HAYATIN KADINI
Non-FictionHayat nedir ? Bizim yönlendirdiğimiz bir oyun mu, yoksa bizimle oynanan bir oyun mu? Bu konu hakkında birçok düşünür yorum yapmış, milyonlarca yazar düşüncelerini sayfalarına dökmüş, uzun yıllar tartışılmış ama asla bir sonuca varılamamıştır . Şimd...
