Benim İçim!

İçimizdeki Deprem

Siz hiç dünyada aslında tek olduğunuzu ve kimseyi tanımadığınızı hissettiniz mi?

Hiç beklemediğiniz insanların hiç beklemediğiniz şeyleri yapmasını izleyip, kendinizi dipte hissettiniz mi?
Aileniz bile tanımadığınızı...

Hani çok sinirlenirsiniz ya kriz geçirirsiniz... sanki içinizde saatli bomba varmış, her geri sayımında size patlama hissini kat kat arttırarak verirmiş, içinizde patliycak ve paramparça olan bedeninizden sanki özgür kalıcakmış gibi hissedersiniz.
İşte o anlar duvarlara yastık dayayıp yumruklarken, yastığa gömülüp sesiniz gidene kadar bağırırken ve hıçkıra hıçkıra ağlarken kimse görmez sizi, kimse duymaz. Anlamaz kimse ne olduğunu, her şey yolunda zannederler. Sonra geçip bir duvar kenarına gömülürsünüz içinize, sanki bacaklarınızı ve kafanızı içinize sokmak, her şeyden herkesten uzaklaşmak istersiniz. Çünkü anlarsınız ki teksiniz, hiçkimsesizsiniz...
Sonra yalancı olursunuz, çünkü "İyi misin?" diye soranlara "İyiyim" diyerek hep yalan söylersiniz.
Artık o toz pembe yalanları alamazsınız hayatınıza. Sizi anlamayanları sizde anlayamazsınız.
Sonra yavaş yavaş insanların gerçek yüzünü görmeye başlarsınız. Tatlı, neşeli çocukluğunuz uçuverir aklınızdan. Hep yalanlar arasında büyümüş gibi hissedersiniz.
Örneğin babanız...
İşinde gücünde, sakin, sizi seven, dünyanın en iyi babasıdır gözünüzde. Büyüdükçe kirli işlerini, acımasız yüzünü görürsünüz. Gittikçe sallanır içiniz, deprem olur içinde...
Zamanla deprem enkazlarını kaldırdıkça altında ezilip kalmış sevinçlerinizi görürsünüz, içiniz gider...
İşte o zaman bi daha inşa edemeyeceğinizi düşünürsünüz. Neden biliyo musunuz?
Çünkü korkuyorsunuz!
Tekrar yıkılmasından, tekrar yıkılmaktan, üzülmekten, ağlamaktan, insanlardan hatta kendinizden bile.
Ama bu sefer başka bi düşünce sarar bedeninizi, "Şimdi ne olucak?"
Bi daha pes etmeden, tüm gücünüzle, tüm korkularınıza inat o binayı tekrar inşa etmelisiniz ama bu sefer kalitesiz malzeme kullanmadan...