Benim İçim!

İnsanlardan Öğrendim

Bi nefes alıp ver...
Farkına varmayız, aslında çoğu şeyi nerdeyse herşeyi insanlardan öğreniriz.
Neşeyi, sevgiyi, zevki, aşkı, mutluluğu, nefreti, kini, suçu, yorgunluğu, bitmişliği hepsini insan öğretir bize.

Bi bıçak daha yedim arkamdan sol tarafımdan bi darbe daha...
Nasıl oldu, ne zaman oldu anlamadım kendimi yerde buldum öylece. Evet bunu burda öylece apaçık anlatıcam;
Benim arkadaşım yok gibi nadir, güvenemem kimseye kolay kolay kırıklarım ağır basar. Güvendim birine onunla gezdim onunla konuştum bi onla anlaştım sandım, ama fark ettim ki hep alttan alan benmişim bi arkadaşım olsun diye. Ben onu kendime arkadaş bilmişken, fark ettimde bizim hiç hemde hiç ortak yanınız yok. O sosyal ben yalnız, o bakımlı, güzel, makyajlı ben özensiz salmış, o gezer ben oturur kitap okur ya da etrafı izlerim, o kimseyi takmaz ben tanımadığım insanların bana bakışlarına bile takılırım. Aslında en başta benimle değilmiş, en baştan beni anlamamış. Hep bi bahane aramış aramızı bozmak için. Bu gün benden uzaktı benim yüzüme bile bakmadı. Biri daha var onun akrabası onunlada az çok konuşmuşluğumuz var. Ben okul kütüphanesindeyken geldi ve bana bi kağıt uzattı benim arkadaşım bildiğim insan ona yazmış aynen şöyle: 'onu senden daha iyi tanıyorum, ondan uzak dur seni kandırır kullanır atar, yok bi kazık yemeden anlamam dersen eyvallah'
Ben, ben onu kendime arkadaş bilmişken. Sırf yalnız değilde bi arkadaşım olsun diye onun peşinden koşmuş, ders çalıştırmış, istediğini yapmışken, nasıl nasıl böyle bişey diyebilir. Aklım hiç almadı..
Okuldan çıkıp eve giderken notu bana gösteren kızda yanımdayı  'sakin ol bilmiyomusun şu kızı seni kullandı kullandı attı, sıkma canını, takma kafana' dediğini duydum ama söylediği şeyleri çoğunu duymamışım çünkü aklımdaki tek şey neden ve nasıl sorularıydı.
Ne ara eve geldim kendimi odanın ortasında dizlerimin üzerine çökmüş ağlarken buldum bilmiyorum. Evet ağlıyordum ama sırf onun için değil bi darbe daha almıştım ve yere yığılıp kalmıştım. O kadar yorgun hissediyordum ki boş boş duvara baktım uzun süre düşündüm düşündüm.
Ve evet herşeyi unutmuş bi şans daha vermiştim insanlara ama bunu unutmiycam bu son damlaydı. Ve fark ettim ki bu seferde insanlardan kin tutmayı öğrendim. Kalakaldım tüm gün öyle yerde. Bi yandan tükenmiş, ağlamaktan yorulmuş bi yandanda kendimi herşeyden soyutlamayı düşünüyordum hala.

İndanlar acımasız, çıkarcı ve kalpsizler bu benim son damlamdı onuda kuruttular bi daha kime güvenirmiyim bilemem, sanırım bi daha olmiycak bi daha böyle bi hataya düşmiycem. Hayatı anlamak zor ama insanları anlamak daha zor.
Kim bilir belkide biz insan değiliz ve kim bilir belkide sadece biz farkındayız, insanların kendinden haberi yok...