Hoofdstuk 2

9 0 0
                                    


Ik sprong op om zijn hand te pakken, maar hij rukte het weg. Daar stond ik dan, roerloos te wachten tot hij terugkwam, maar dat deed hij niet. Ik raakte mijn gevoel voor tijd helemaal kwijt en na een korte periode, wat voor mij als uren aanvoelde, bewoog ik me en ik keek ik om me heen. Alle mensen in de Starbucks keken me aan. Sommigen lachten zich helemaal kapot en weer anderen keken me heel meelevend aan. Ik keek omlaag en rende weg. Terug naar huis. Terug naar mijn vertrouwde bank. Terug maar de televisie en mijn heerlijke stukje pizza.

Terwijl ik, een paar uur later, 'Prison Break' aan het binge watchen was, met uiteraard een stukje pizza in mijn hand besefte ik me ineens iets.

Elke keer wanneer ik huilend thuis kwam was er maar 1 ding dat me door dik en dun heeft gesteund.

Wanneer ik wilde 'Netflix en chillen', was er niemand bereid dit samen met mij te doen, behalve 1 ding.

Wanneer ik terugkwam, nadat ik mijn crush openbaar mijn gevoelens had verklaard, was er maar 1 ding dat me niet uitlachte en me troostte.

En dat ding had ik nu in mijn hand.

Mijn stukje pizza.

Het was mijn enige steun en toeverlaat en ik schaam me ervoor dat ik het nu pas besef. Wat ondankbaar ben ik.

Maar wacht eens even.

Dit betekende dat ik wel vrienden had, wat betekende dat ik toch niet zo'n erge loser was, wat betekende dat ik misschien wel mocht horen bij het loser groepje op school, wat betekende dat ik wel degelijk een sociale leven had, wat betekent dat..........dat......HET MISSCHIEN WEL MIJN VALENTIJN WILT ZIJN

Met de risico om voor de tweede keer afgewezen te worden, rechtte ik mijn rug en richtte ik me op mijn stukje pizza. Ik keek het recht in zijn pepperoniogen aan en stelde dé vraag:

Neem jij, pepperoni pizza, mij, Dropje, aan als je Valentijn?.....

---------------------

@mintje68


Romeo & Julia (Maar Dan Beter)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu