Soms wordt je in het diepe gegooid....Niet om te verdrinken, maar om te leren zwemmen.
Eindelijk heb ik de stap genomen om te bellen. Niet veel later kreeg ik de uitnodiging voor een gesprek. Dit had ik ook aangegeven op mijn stage. Mijn stage begeleider was trots op mij dat ik de stap had genomen om te bellen en een afspraak te maken.
Eindelijk was het zover. Ik had mijn eerste afspraak bij de instantie... Kleffe handjes en een snelle pols. Een psycholoog en Orthopedagoog kwamen mij ophalen en ik moest mijn verhaal doen. Ik vertelde dat mijn thuissituatie niet altijd even leuk is... Veel ruzie, waarbij de frustratie van mijn ouders in mijn ervaring soms op mij sloeg. Soms werd ik uitgemaakt voor ''Stom wijf'', '' Waardeloos'' etc... Het deed en doet mij pijn om dat te horen van mijn eigen vader. Met elke ruzie die mijn ouders onderling hadden begon ik mij steeds slechter te voelen. Ik betrok alles wat mijn ouders zeiden tegen mij op mijzelf. Ik legde uit dat ik mij onveilig voelde waar ik woonde. Ik voelde mij depressief, had steeds minder zin in dingen en was weer bezig met automultileren... Het was best confronterend om jezelf zo te horen praten. Ik vertelde het alsof het niks met mij deed, terwijl ik van binnen kapot ging. De hele thuis situatie heeft grip op mij. Het doet mij wat, maar ik voel het niet meer. Het lijkt alsof ik er aan ben gewend om zo behandeld te worden... Dat is toch te gek voor woorden? Of niet? Wie zal het zeggen? Jij? De maatschappij? Mijn naasten? Mijn mentor? Zus? Vrienden?
JE LEEST
Stay alive 2.036
Non-FictionStay alive is een non-fictie boek over mijn leven van mijn 16 t/m 18e levensjaar.... van mijn diepste dalen tot mijn hoogtepunten.... GGZ tot mijn opname in de psychiatrie...
