Mertle birlikte bugün birbirimizi tanımaya karar vermiştik. Beni evinde davet etmişti ama ben kabul etmedim. Annesi ve babası evde değillermiş, oraya tek başıma gitmem bana göre tersti.
Aşağıdaki parkta buluşup başta derslerden konuştuk. Sonra ortam sessizleşti. İkimiz de susmuştuk. İkimiz de aynı anda "eeeeeh? " dediğimiz de gülümsedim. Mert "İlk önce sen konuş" dedi.
"Anlat bana kendini. Kimdir Mert? "
"Zor bir soru aslında. Dilara sana karşı dürüst olacağım.. Ben senden bir çok kızla beraber oldum. Kimisiyle samimiydik, kimisiyle gönül eglendirdim. Biliyorum belki şimdi benden şüphe edeceksin ya benimle de gönül eglendirecekse diye. Ama inan bana öyle değil. Bu sefer çok farklı herşey. "
Benden önce bir çok kızla birlikte olmuştu. Bu beni biraz üzmüştü. Acaba Can kaç kızla birlikte olmuştu. Aklımdan çıkmıyordu su lanet çocuk. Artık lanet çocuk diyordum. Çünkü sürekli kafamın içindeydi ve yeşil yeşil bana bakıyordu.
"Aslında bunu bana demen çok iyi. En azından dürüst olduğunu göstermiş oldun... Ben şimdiye kadar kimseyle birlikte olmadım. " dediğim de Mert gülme krizine girmişti. Neredeyse yerlerde yatıyordu.
"Sen? Kimseyle... Birlikte olmadın mı? Hahhahahah.... "
Daha fazla dayanamamıştım. Gözlerim dolmuş göz yaşları akmak için adeta can atıyordu.
Yerimden kalkıp koşmaya başladım. Mert arkamdan yetişmiş ve beni kolumdan kendine çekmişti. Gözlerimden akan yaşlar durmak bilmiyordu. Hakim olamıyordum kendime.
"Ben özür dilerim ne olur af et beni.. Çok özür dilerim" diyerek bana üzgün gözlerle baktığında boynuna sarılmıştım Mert'in. Sanki Can'a sarılır gibi sardım kollarımla onu. Hala çok ağlıyordum. Mert'se kollarına belime sarmış başını omzuma yaslamıştı.
Başımı gömdüğüm Mertin omzundan çıkardığım da gördüklerime inanamamiştim.
Karşımda Can ve onun yanında da Nergis duruyordu. Yine yeşil yeşil gözleriyle bana bakıyordu. Ama bu sefer farklı bakıyordu....
