YARİM OLASIN

3.BÖLÜM

~~~~

Bazen akışına bırakmak gerekir; yaprakları, suyu, mevsimleri, olayları, insanları ve bekleyip görmek gerekir sonuçları.

~~~~

ZEYNEP' DEN

Bu adam delirmiş olmalı. beni sevgilisi olarak tanıştırdı ablasına, kız da nasıl sevindi, sanki hayatinda ilk defa kardeşini biriyle birlikte görmüş gibi. bu adam çok yakışıklı hem de fazlasıyla, hayatında çok kişi olmuştur bence. bu adama ismiyle hitap etmek istemiyorum neden bilmiyorum ama bu adam çok itici biri bana göre

" yaaa ne kadar da yakışıyorlar değil mi murat"

dedi mine yanindaki adamın elini tutarak, galiba eşiydi. oldukça yakışan bir çift onlardı asıl, birbirlerine aşık aşık bakıyorlardı.
mine kardeşine bakarak

" Annemle ne zaman tanıştıracaksın sinan"

dedi. ben olayları daha hazmedememişken,  bir de annesi mi, ben nasıl bir şeyin içindeyim böyle, belimden kavramış kolunu çekerek, ondan nefret ettiğimi belirten bir bakış atip çıkışa doğru gittim.

ne saçmalıktı bu, utanmadan sevgilim dedi bana,  sen kimsin ya benim iznim olmadan bana sarılırsın, dokunursun. ayaklarım zor taşıyordu bedenimi, ama burdan gitmem lazım, hem de hemen. gözlerim kararıyor, ayaklarım sanki sürünüyor yerlerde, kendimi zor bela dışarı attım. başım dönüyor midem  bulanıyordu, kendimi tam yere atacakken, kendimi o adamın kollarında buldum.

gözlerim kapandı, gözlerim kapalı ama hissedebiliyordum arabadaydim. nereye gidiyordum, neredeydim . daha fazla kendimi tutamadım gözlerim gibi bilincim de  kapandı.

Babamı çok özledim, nasıl acaba çok merak ediyorum onu. başıma böyle bir bela geleceğini bilsem asla gelmezdim buraya, ama nerden bilebilirim ki.
babacığım her yerde beni arıyordur kesin, nasil üzülmüstür şimdi. bahçenin arkasındaki ağaca çıktığımı düşünmüş müdür acaba.

bir gün annem temizlik yaparken, biz de sunayla top oynuyorduk. bir anda benim attığım top pencereye geldi paramparça oldu cam. Annem bağırarak

" Amaaan allahım,  sizi gibi çocuk olmaz olsun,  Allahııım şuranın haline bak. zeyneeep "

annem o kadar sinirlendi ki o daha evden çıkmadan, ben bahçenin arkasındaki büyük çınar ağacına çıktım. annem her yerde beni aradı ama bulamadı bir türlü. gülmemek için kendimi zor tutuyordum. tam ayağımın dibindeydi ama beni görmüyordu.

saatler geçti, annem artik pes etti. merak etmeye başladı. bi bilse burnunun dibinde olduğumu bacaklarimi kırar vallahi. sonunda babam geldi sokak da annemi görünce, telaşlı telaşlı annemin yanina geldi

" ne oldu Emine hanim, ne bu hal"

" sorma Ahmet bey, zeynep yok kaç saattir arıyorum ama bulamadım nerde bu kız"

babam bir anda başını kaldırdı ve olduğum ağaca baktı, ne zaman başım sıkışsa bu ağaca çıktımı sadece o bilirdi. gülerek bana baktı, bende gülerek ona öpücük attım

" tamam emine hanim sen içeri geç, ben bulurum zeynepi hadi hanim"

dedi. çok yakin oldukları için seslerini duyabiliyordum. babam annemi eve götürdü kapıyı kapattı. benim olduğum ağaca geldi.

" seni fındık faresi seni, napiyorsun bakim burda. acıkmadın mı? ,  saatlerce burda mı kaldın sen"

dedi ve kahkaha attı. bir insana gülmek bu kadar mı  yakışır. canım babam benim.