NBSB (no boyfriend since birth)

chapter 21

we ended up in the coffee shop,,yung pinuntahan namin dati kasama si thea.

"the usual,amy."

sabi ni reynald sa waitress na lumapit samin.

"for two,sir?"

"yes,please."

the girl jot down our orders then excuse herself.

"nag usap na tayo tungkol dito,,we decided to end this."

"ikaw lang ang nagdesisyon nun,,i never given up yet."

"its useless,,itong mga ginagawa mo,,"

"i have to try,,and try,,and try.."

"ano bang dapat kong sabihin para tumigil ka na?"

"how about you say you love me too?"

"if i do will you stop?,,titigilan mo na ba ako?,,mawawala ka na ba sa buhay ko?"

"hindi,,because i want to love you forever."

tinitigan ko sya,,nakipagtitigan rin sya sakin..in his eyes he is saying that i should be the one to give up,,that he is definitely serious,,

ako ang unang nagbaba ng tingin,,i can't stand it,,what i see in his eyes is too overwhelming for me to bear.

"so,,i guess,,you leave me no choice then."

"what do you mean?"

i looked back again to his eyes.

"i quit being resty's tutor."

i think that surprised him..he looked stunned,speechless,,hindi nya alam kung ano ang dapat sabihin.

thats the time dumating yung order namin.

we were both quiet.

humigop ako ng kape,,thinking that way my tensed body will calm down,,sa totoo lang,hindi ko gusto yun,,i love resty,he's like a baby brother for me,,but with reynald's presence,i don't know anymore what to do.

"yan na ba talaga ang gusto mo?"

"hindi ko gusto ito,,pero,,hindi ko rin gusto ang ginagawa mo."

silence again..o mas tamang sabihing napaisip si reynald sa sitwasyon..sorry,but i need to be this cruel,,

"can we,,just finish our snack?"

at kumain na lang kami ng tahimik..pagkatapos ay hinatid na nya ako sa bahay.

sa kotse..hindi ako makababa agad kasi automatic lock ang pinto at hindi pa nya binubuksan..

"please,wag mong iwan si resty."

nilingon ko sya..sa harap sya nakatingin.

"be his tutor,,he loves you,,ayokong masaktan sya,,please."

"tapos?"

im expecting something from him to say.

he sighed,,yung tipong suko na sya,,yung wala na syang magagawa kahit labag sa loob nya..then slowly he turned to face me..so sad.

"then i will vanish."

sa wakas,,bakit parang mas nalungkot ako kaysa natuwa?,,

"ok then,,thank you."

i feel relieved but at the same time i feel some regret too.

ang gulo na ng utak ko,,pati ng puso ko.

nagpaalamanan kami..hindi ko na ipinababa yung mga bigay nya,,he never did insist though,,

"i understand."

yun lang ang sinabi nya.bago tuluyang umalis.

leaving me standing still there,,feel lost,,

"hoy,,wala kang balak pumasok."

si pinsan,,hindi na nakatiis at nilabas na ako.

"wala na sya."

"ay,obvious ba,,kanina pa kaya."

"hindi ko na sya makikita."

"ha?bakit?"

hindi ako sumagot.pumasok na ako sa loob,,at sa nakauunawang tingin ni ate neng,tahimik na sumunod na rin sya papasok ng bahay.

nagkulong ako sa kwarto,,hindi ako ganito,,ayaw kong nagmumukmok lang,,pero sa pagkakataong ito,sa unang beses,i allowed myself,,hindi ko alam kung bakit pero may parte ng pagkatao ko ang sobrang nasasaktan.

mahinang kumatok si ate neng,,at pumasok..umupo sya sa tabi ko.

"salve,may problema ba?"

oh my,,that name,,yung palayaw ko na yun,,i cried,really hard.

inalo alo lang ako ng pinsan ko.

salve.yun ang tawag sakin ng nanay ko.yun din ang tawag sakin ng tatay ko,,yun ang tawag sakin ng lahat nung bata pa ako..but i stopped using that name simula ng matira ako sa tita lara at tito emman ko,na tumayong mga magulang ko.

now,hearing that name once again,ibinabalik nito ang sakit ng nakaraan.

nakatulugan ko ang pag iyak.

dumating ang araw ng sabado..may tutor ako kay resty.

hindi ko na sya makikita,,yun ang huling sinabi nya..i guess,its better this way,,actually,its my normal way,to live like this,,no complications,,

"teacher sally akala ko hindi ka na po magtututor sakin e."

tanong ni resty bago kami magsimula.

"sorry,,kasi naging busy ako sa school,,maraming paper works e."

"ah ok po."

still,malungkot pa rin sya.

"bakit sad ka pa rin?"

"si kuya kasi,umalis kahapon,,sa palawan daw muna sya,marami daw syang aasikasuhin,,hindi daw nya alam kung kelan sya makakauwi."

hindi ko na ikinagulat yun pero katulad ni resty,nakakalungkot.

"ganun ba,,uuwi rin yun,,tara,simulan na natin ang lesson,,marami rami tayong hahabuling chapters."

i should not be affected,,lalo na sa harap ni resty.

pero bakit ako nasasaktan?,,ito ang gusto ko di ba?di ba?

life must go on,,

"resty,hindi ako nagpahanda ng merienda kay manang,,kasi sa labas tayo kakain."

sabi ko ng matapos kami,,napansin kong hindi pa rin bumabalik yung usual na sigla nya..

"talaga po."

sa wakas nakita ko rin ang saya sa mukha nya.

"treat ko sayo kasi absent ako ng ilang araw di ba,,saan mo gusto?"

"sa ice cream parlor po."

"gusto ko rin ng ice cream."

"chocoholics overload."

sabay naming sabi..at nagkatawanan kami.

its better this way,,magiging ok din ang lahat,,we have so much in common,,it will be alright,,kahit wala sya.