Betovering

Mailin

Tranen, honderden, duizenden. Meer dan ik kan tellen. Zijn ze het waard, is hij het waard? Vragen, honderden, duizenden. Meer dan ik kan tellen. Worden ze beantwoordt, kan hij het me vertellen?
Emoties, honderden, duizenden. Deze keer zeg ik stop. Begrijpt hij het, begrijpt hij waarom? Mijn hand in die van hem, zijn vingers verstrengeld met de mijne. 
‘Het kan niet voor altijd zo blijven.’ Ik zag hem aarzelen.
‘Er moet een manier zijn, het moet gewoon…’
Nog één blik, voordat het voorbij was.
Nog één aanraking, voordat ik alleen zou zijn. Nog één kus, voordat hij zou verdwijnen. Wanhopig probeerde ik het gevoel vast te houden, om hem vast te houden. Het was onbegonnen werk. Het was alsof hij uit mijn vingers glipte, zomaar, verdwenen.
Een geluid; hard, paniekerig, vol verdriet. Het was mijn geluid, mijn schreeuw om hulp. Niemand die me kwam helpen, ik was alleen…
Begrepen ze dan niet wat ze me aandeden, hoeveel pijn ik hierdoor had?
Waarom moesten ze hem van me afpakken, waarom, waarom, waarom…
Ik wist het niet, alles was als een mistige waas langs me gegaan. Mijn hoofd was als donswolkjes, volgestopt door hen. 
Ze willen het me laten vergeten, ze willen het verdoezelen met hun nevelen. 
Maar hoe konden ze me dwingen om hem te vergeten, zoiets kon niet. Het was onmogelijk!
Dacht ik. Hoopte ik. 
Maar waarom raakte ik zijn beeld dan kwijt, terwijl hij er een paar minuten geleden nog was geweest. Waarom kon ik me zijn ogen niet herinneren, waarom wist ik niet meer hoe zijn aanraking had gevoeld?
Hoe harder ik het probeerde, hoe meer ik kwijtraakte. Ik was totaal machteloos, wat kon ik hier nu tegen doen?
Vecht dan! 
Een laatste traan biggelde over mijn wang, waarom treurde ik nu nog?
Omdat je van hem houdt!
Maar wie was hij, en waar was hij?
Ik wist het allemaal niet meer. Ik wilde het wel weten, echt. Maar zo simpel lag het niet, iets belangrijks was verschoven diep in me. Het was bijna alsof ik verlost was van iets, alsof dit een opluchting was. Maar wat is de waarheid, en wat een leugen?
-Mailin.

Geachte Mailin Bright,

Hierbij bent u uitgenodigd om deel te nemen aan de Selectie dagen. Vrijdag aanstaande zult u vertrekken naar de Academie en een speciaal programma volgen waaruit wij kunnen opmerken of u wel of niet geschikt ben voor onze school.
U zult verblijven in één van de vele kamers die de Academie te bieden heeft.
U zult deze kamer delen met een andere kandidaat van de Selectie. Wij proberen tijdens deze dagen een “normale” week na te bootsen, zo kunt u wennen aan het dagelijkse leven op de Academie.
Graag zien we u daar.
Hoogachtend, 
Artium Liberalium Magister Antonio Rodriguez

Een uitnodiging voor de Academie…
Een school voor “hoogbegaafden”, de schuilnaam van de Mythici.
Maar wat had ze er in godsnaam te zoeken?
Natuurlijk, ze was opgegroeid in een familie die anders was dan de anderen. Ze was niet normaal maar wat was normaal eigenlijk? En bestond dat hele begrip wel?
Haar ouders hadden het wel eens gehad over die speciale school, altijd op momenten dat ze hoorde te slapen. Ze had hun gesprekken gehoord over haar onzekere toekomst. Ze was anders…
Het hele punt was namelijk dat haar ouders haar “echte” ouders niet waren. Ze wist niets over haar “echte” ouders. Aidan en Savina Saehyr hadden haar opgevoed en grootgebracht als hun eigen dochter. Dus voor haar waren zij haar echte ouders.
Ja, ze waren niet menselijk.
Maar zij was dat ook niet.
Haar ouders kwamen uit de Oude Wereld, een Rijk genaamd Enderos.
Ze vertelden er nooit veel over, alleen het hoognodige. Het was een Rijk dat verwoest was door de mensheid, nu zaten ze hier vast en konden ze niet meer terug.
De Academie was een school gebouwd bovenop één van de laatste Poorten naar Enderos. De Poort was natuurlijk vernietigd, maar er hing nog altijd een grote hoeveelheid magie rondom de ruïne.
Dankzij dat restje magie waren Grootmeesters in staat om een Neacritus te creëren: een schaduwdimensie.
Overal ter wereld waren Neacritus’ te vinden, als je maar wist waar je moest zoeken natuurlijk.
Een zus van Savina was docente op de Academie,  ze vroeg zich dus af of zij het hadden geregeld. Maar dat was zo goed als onmogelijk. De Academie was een exclusieve school die enkel bedoeld was voor de Elite. Ze wist maar al te goed dat ze daar niet toe behoorde. Volgens haar ouders lag er diep in haar iets verscholen, iets dat enkel hoefde te ontwaken.
Ze geloofde er alleen niet zo in als zij.
Ze ontkende niet dat er echt iets was gebeurd toen ze klein was, ze had iets gedaan… Maar na die ene keer was het nooit meer gebeurd, bijna alsof die ene gebeurtenis nooit had plaatsgevonden.
Volgens de verhalen van haar tante Aileen, zaten er veel Koninklijke leerlingen op de Academie. Zonen en dochters van koningen en koninginnen uit andere Rijken, uitverkorenen van mythes of legendes.
Allen waren ze speciaal.
Zij was helemaal niets, helemaal niemand.
Toch had ze die uitnodiging nu in haar hand. Ze las hem telkens opnieuw, de woorden in haar opnemend.
Was dit echt? Kon het waar zijn?
Haar naam stond er echt op: Mailin Bright.
De achternaam had ze zelf gekozen, dat moest van haar ouders toen ze voor het eerst naar school ging. Ze had een lijst gekregen van haar moeder, de hele middag had ze alle namen zitten overwegen en voor deze gekozen. Saehyr was een Faerie naam en aangezien zij geen Faerie was mocht ze hem niet dragen als haar achternaam.
Haar ouders waren lief en zorgzaam, maar ze waren altijd heel erg duidelijk over bepaalde dingen: zij was anders, geen Faerie. Het maakte haar verdrietig, soms voelde ze zich erg buitengesloten.
Maar wat ze ook geleerd had was dat Faerie trots waren op hun soort en hun naam betekende macht. Ze kende hun volledige naam ook niet, die zou ze ook nooit te horen krijgen. Haar ouders waren niet menselijk, voelden niet dezelfde dingen, dezelfde emoties. Zij daarentegen…
Ze had op een mensenschool gezeten, was met menselijke kinderen omgegaan.
Voor zover zij wist was ze gewoon menselijk. Er was niets bovennatuurlijks aan haar. ‘Mailin’, ze hoorde haar vader haar naam roepen. 
Ze deed haar kamerdeur open, haar vader bleef even twijfelend staan in de deuropening. ‘Aileen is er, ze komt je ophalen… Vandaag vertrek je naar de Academie.’ Hij straalde van trots, trots omdat zijn dochter dan toch naar de school voor Mythici kon. Hij wist dat ze twijfelde over van alles en nog wat, of ze eigenlijk wel in deze wereld hoorde. 
Hij en Savina hadden dat geweten op het moment dat ze haar vonden. Ze was speciaal…
En ooit zou ze daar zelf ook achter komen, dat wist hij zeker. 
Mailin kon haar vader bijna niet geloven.
Natuurlijk had ze die brief vandaag de hele dag door zitten bestuderen, ze was bang geweest dat hij plots in het niets zou oplossen. Maar dit bewees dus dat alles echt was, ze zou vandaag vertrekken.
Ze had de brief nooit aan haar ouders laten zien, bang dat het een grap was en ze teleurgesteld zouden zijn dat zij erin getrapt was. Maar blijkbaar wisten ze het al die tijd al, wat ze niet heel vreemd vond.
Ze volgde haar vader naar beneden en zag haar moeder met haar tante praten.
Het gesprek viel direct stil toen ze haar zagen. Haar moeder had tranen in haar ogen en glimlachte naar haar, Mailin wist niet goed wat ze moest doen of zeggen. Haar moeder toonde vrijwel nooit haar emoties, iets dat Faerie gewoon niet deden. Dit was blijkbaar zo’n uitzonderlijk moment dat ze het wel deden.
‘Mailin, je moet weten hoe trots we op je zijn. We hadden nooit verwacht dat dit echt zou gebeuren…’ Ze veegde haar tranen weg met haar hand en schonk haar weer zo’n stralende glimlach. Haar tante – Aileen – die de hele tijd stil was gebleven, zei nu ook iets. ‘Volgens de regels van de Academie mag je wat spullen meenemen voor de Selectie dagen, maar veel zul je niet nodig hebben. Kleding krijg je op de Academie. Misschien wat dingen voor speciale gelegenheden, wat dierbare spulletjes die je niet kunt missen…’ Haar blik dwaalde onderzoekend over haar heen, ze kreeg er kippenvel van.
‘De Selectie duurt een week, daarna zul je nog één dag blijven om de uitslag te horen. Na die dag vertrekt iedereen terug naar huis: om meer spullen te halen of omdat ze niet geselecteerd zijn.’ Haar tante tilde een grote kist van de tafel die haar eerder nog niet opgevallen was. Het was een hutkoffer, zo’n echte ouderwetse. ‘Hier, deze is voor jou. Hier kun je alles instoppen wat je mee wilt nemen. Over een uur vertrekken we.’
Na die mededeling voelde ze dat ze niet meer gewenst was in de kamer en dat het tijd was om in te pakken.
Haar vader hielp haar met de koffer en deed de deur achter haar dicht.

-----------------------------------------------------

Ik vond het vervelend dat ik het herschreven gedeelte van Voorspelling achter het ellendiglange oude gedeelte heb geplaatst. Dus staat het er nu weer los van, dat lijkt me uiteindelijk ook het makkelijkst. Zoals jullie misschien weten had ik een ander profiel aangemaakt speciaal voor Voorspelling. Het herschreven verhaal had ik daar Betovering genoemd. Zo wil ik het herschreven gedeelte nog altijd noemen dus heet het nu ook weer zo. Heel veel leesplezier, en umh.. voortaan komen hier dus de nieuwe hoofdstukken van Voorspelling. Weten jullie het even, hihi :D