Betovering

Ren

Hoe viel eenzaamheid uit te leggen in woorden, of pijn en verdriet. Het gevoel dat je vanbinnen verscheurd werd door wanhoop en angst. Ren wist het niet.
Hij zat daar maar, te staren naar een leeg vel papier. Pen in de aanslag, woorden die niet wilden komen. Gefrustreerd verfrommelde hij het en gooide het een hoek in. De behoefte om te schrijven was sterk, hij kreeg alleen niks op papier.
Wit, leeg, vol hoop en verwachting.
De woorden die hij gebruikte bij het omschrijven van een nieuw blok.
Je kon zoveel kanten opgaan, maar als je eenmaal begon was de richting bepaald.
Alsof je door dat ene woord een keuze had gemaakt en andere mogelijkheden verloren waren gegaan. Het was alleen: waar moest je beginnen? Hij zuchtte en stond op, hoewel hij wist dat ijsberen hem niet zou gaan helpen. Toch voelde het op een vreemde manier fijn, het maakte hem iets rustiger. Hij kon ergens zijn energie en frustratie in kwijt. Zijn eerste plan was daarvoor pen en papier te gebruiken. Dit was een handige vervanger daarvoor.
Niet dat het hem erg lang stilde van dat gevoel, dat vreselijke gevoel…
Een extreem verlangen waaraan hij niet wilde toegeven, hij zou winnen van het monster dat hij diep vanbinnen was. Deze keer zou hij sterker zijn. Weer nam hij plaats aan het grote bureau, een nieuwe poging.

Natuurlijk zou ik het liefstwillen verdwijnen in de lege duisternis die ik diep vanbinnen voel. Maar dat zou betekenen dat ik de rest van mijn leven een schuldgevoel met me meedraag. Spijt omdat ik er dan eindelijk aan heb toegegeven, omdat ik dan hen bewezen dat wij wel degelijk slecht zijn net als hun. Slechter zelfs omdat wij de façadevoorhouden dat we beter zijn terwijl we ondertussen worstelen met dezelfde verlangens en de honger die nooit gestild zal worden. Ik weet niet of ik dat aankan, of ik mezelf nog zal herkennen als ik het toelaat…

 Hij legde zijn pen neer, meer kreeg hij toch niet op papier. Hij keek om zich heen, een kalm gevoel overviel hem door enkel te kijken naar al die planken gevuld met boeken. De Koninklijke Bibliotheek was zijn toevluchtsoord, hij beschouwde het meer als zijn thuis dat het gigantische paleis van zijn familie. Binnenkort moest hij deze plek verruilen voor de bibliotheek van de Academie. Zijn vader was Artium Liberalium Magister, oftewelde directeur. Hij was verplicht erheen te gaan, ook zijn broers zouden gaan. En natuurlijk, niet te vergeten: zijn arrogante neef Zed. De andere kroonprins van het Rijk. Als het op kracht aan zou komen zou hij heen kans maken, dat wist Ren maar al te goed. Maar kennis was zijn gebied, misschien was de Academie wel zijn kans. Zijn oom Damain wist vrijwel zeker dat hij Koning kon worden. Jaren was Ren zijn leerling geweest en had ieder boek ik de Koninklijke Bibliotheek gelezen. Kennis was macht, daar geloofde zijn oom heilig in. Hij was inmiddels een meester in zelfbeheersing, volgens Damain hield hij het zelfs langer vol dan hem. En dat zei iets, Damain Rodriguez was een legende als het om zelfbeheersing ging. Hij was een vredestichter, een bemiddelaar. Vandaar dat hij erg belangrijk was in de Politiek van het Rijk. Hij vond het moeilijk dat zijn broer Daimon Koning was geworden en niet hijzelf. Woedend zelf om de manier waarop zijn broer met zijn macht omging. “Hij zakt steeds verder weg en sleurt daarbij ook het Rijk de afgrond in”, had Damain eens gezegd. Volgens hem was Daimon verslaafd aan macht, verslaafd in het beheersen van vele levens. Hij had iedereen in zijn greep, als nutteloze marionetten in zijn kwaadaardige spel. Hij was het kwaad in eigen persoon en Ren wilde net als Damain verkomen dat er weer zo’n heerser aan de macht kwam. Zed was in dat opzichte precies hetzelfde als Daimon: belust op macht. Hij was net zo bloeddorstig, net zo kwaadaardig. 

Ren vroeg zich meerdere keren af of alle afstammelingen van Demons bloedlijn ook maar iets voelden. Een enkele emotie, iets anders dan woede en wraak. Maar dat zat er hoogstwaarschijnlijk niet in.
Ren hoorde iemand binnenkomen in de Bibliotheek, het was zijn vader Antonio.
‘Ik kom net bij Daimon vandaan, ik heb Zed gesproken…’ Hij zuchtte vermoeid.
‘Die jongen is zo veranderd, in zoveel opzichten. Ik weet niet wat er van hem zal worden, niet veel goeds denk ik.’ Hij nam plaats op de stoel aan de andere kant van het grote bureau waar Ren aan zat.
Het was vreemd om zijn vader aan die kant te zien zitten, meestal zaten ze in de omgekeerde situatie. Het voelde…anders.
‘Er hangt een vreemde energie om hem heen, misschien is het nog wel erger dan bij Daimon… ik weet het niet. Ik hoop dat de Academie hem verandert.’ Hij keek zijn zoon aan, hij was trots op zijn zoon.
Trots omdat hij wist dat Ren een ander pad bewandelde, niet het duistere pad dat Zed volgde. Nee, met Ren zou het goed komen.
Daar was hij verzekerd van.
Zijn zoon zou Koning worden en een einde maken aan de tijden van dood en verderf.
Het Rijk zou opbloeien, Ren zou hun verlosser zijn.

------------------------------------

Zo, nu beginnen jullie vast een beetje te merken welke kant ik opwil met deze gemengde verhaallijnen. Het gaat om een soort strijd tussen Ren en Zed, de winnaar krijgt de Kroon/Troon, je weet wat ik bedoel.. enumh het lijkt me leuk om te weten voor wie jullie straks zijn: Zed of Ren. Beide krijgen ze zo hun goede en slechte kanten en nu kunnen jullie daar ook achter komen. Plus dat het mij zo leuk leek om meer te schrijven over het leven van demonen en het Rijk, en natuurlijk.. de familie Rodriguez!! Geweldig, al zeg ik het zelf :D Maar goed, terugkomend op mijn punt, wat vinden jullie nou eigenlijk? En wat voor Zed en Rens verhaallijn geld, geld natuurlijk ook voor die van Vienna en Mailin. Wie is jullie favoriete personage? Welk liefdesverhaal gaan jullie het leukse vinden (denken jullie nu, want dit is natuurlijk nog maar het beginnetje..) reageer hier please op, dat vind ik echt helemaal geweldig!!!!