Betovering

Mailin

Mailin wist dat haar tante een krachtige Mythica was; een nimf. Anders had ze nooit docente kunnen worden op de Academie. Maar ze had haar tante nooit echt zo gezien.
Ze wist het, maar ergens had het nooit helemaal tot haar doorgedrongen.
Nu ze haar tante betoverende woorden hoorde fluisteren in een taal die zij niet begreep, merkte ze pas echt hoeveel ze van hun verschilde. Dit was niet haar wereld.
Het maakte haar bijna bang, omdat alles zo onwerkelijk leek dat het wel verzonnen moest zijn. Dit kon toch niet in de werkelijkheid, of wel?
De betoverende wereld vol magie was altijd een soort sprookje geweest, een verhaal.
Iets waarover ze meepraatte met haar ouders, wanneer dat mocht tenminste.
Maar nooit had het echt aangevoeld.
Nu kwam het plots dichtbij en dat schokte haar, dat deze wereld naast de normale wereld bestond was huiveringwekkend.
Ze had het altijd grappig gevonden dat mensen dachten dat fantasie verhalen enkel fantasie waren. Terwijl het grotendeels bestond uit de waarheid. De kast van Narnia, het perron in het boek van Harry Potter. Allemaal Poorten naar andere Dimensies, andere Rijken. Jammer dat ze verwoest waren, stuk voor stuk…
De Neacritus’ bleven bestaan, grotendeels dan. Maar die konden nooit zo groot worden als een complete wereld.
‘Heb je al eens gehoord van het Lytherium?’ Vroeg Aileen aan haar.
Ze stonden nog altijd in de tuin van haar ouders, haar tante bereidde hun reis naar de Academie voor. Wat niet heel erg snel ging, blijkbaar koste het tijd en geduld.
‘Nee, nog nooit van gehoord’, zei Mailin eerlijk. Was het iets dat ze hoorde te weten?
‘Het Lytherium is een Dimensie, anders dan alle andere Dimensies. Het is een soort niets, een leegte.’ Waarom moest ze dit weten? Wat had dit met hun reis te maken?
‘Via het Lytherium zijn we in staat om naar verschillende locaties te reizen. Het Lytherium is overal en nergens, je kunt zelfs naar Neacritus’ reizen.’ Legde ze uit.
Nu begon ze te begrijpen waarom haar tante haar dit vertelde.
‘Dus we gaan via het Lytherium reizen naar de Academie?’ Mailin bestudeerde het gezicht van haar tante voor bevestiging.
Aileen knikte.
‘Om het Lytherium te openen is veel kracht en inspanning nodig, vandaar dat het zo lang duurt.’ Haar tante ging verder met het fluisteren van de onbegrijpelijke woorden.
Woorden die zij binnenkort ook ging leren..
Groot, zwart, eindeloos.
De woorden waarmee ze het Lytherium omschreef. Want het was precies zoals haar tante gezegd was: één grote leegte van niets. Een betere omschrijving was er niet.
Haar tante leidde haar mee door de duisternis, in de palm van haar hand danste een vlam. Mailin vroeg zich af of ze het vuur voelde, maar aan haar gezicht te zien deed het haar geen pijn. ‘Hoe weet u waar we langs moeten?’ Vroeg Mailin zacht, ze kreeg het gevoel dat ze moest fluisteren. De stilte was drukkend, allesomvattend. Het imponeerde haar. Ze kreeg het gevoel dat ze iets verstoorde enkel door haar aanwezigheid hier. ‘Dat weet ik niet, ik voel het…’
Juist, heel bemoedigend dus. Dacht Mailin grimmig. ‘We zijn er bijna, het is niet ver meer.’ Ook haar tante fluisterde, misschien had zij hetzelfde gevoel bij de duisternis en stilte. Aileen stak haar hand uit naar het niets, schaduwen kropen over haar arm. Het liefst vermeed ze reizen via het Lytherium, het was griezelig en onvoorspelbaar. Ze had zoveel verhalen gehoord over Mythici die verdwaald waren geraakt in het niets. Sommigen expres, ze begreep hun denkbeeld. Ze zouden hier voor eeuwig kunnen verdwijnen, hier was niets en niemand die ze zou kunnen vinden. Rust om in te verdrinken. Het was aantrekkelijk, verleidelijk om te doen.
Maar wat dan? Als je oploste in het niets of te lang vastzat hier, begon je er deel van uit te maken. Hoeveel verloren zielen doolden hier rond? Maakten deel uit van de krachtige energie die hier heerste? De schaduwen werden tastbaarder, ze begon ze langzaam uit te rekken tot de duisternis sidderend vervormde tot een opening. Mailin had al die tijd toegekeken en hield haar adem in toen een beeld zichtbaar werd van een prachtig gotisch kasteel. Het originele kasteel was duidelijk zichtbaar, maar daaraan waren vleugels, bijgebouwen, torens en erkers aangebouwd. De boogramen, die zelfs vanaf deze plek zichtbaar waren, vond ze geweldig.
Het was een school om verliefd op te worden. ‘De Academie..’ Hoorde ze haar tante op de achtergrond zeggen.
Maar erg goed luisterde ze er niet naar, ze was te erg in beslag genomen door wat ze voor haar zag.