Ik haat rozen

3. De niet zo subtiele heel erg subtiele hints

Er waren een paar momenten waarbij ik had moeten denken: hey Moira, er is iets gaande tussen jou en Rowan *smirk pedomaan*. Maarja, ik ben een blinde kip. Zo blind dat ik zelfs niet kon horen wat mijn vrienden letterlijk tegen mij zeiden. Van die dingen als "ik denk dat hij je leuk vindt" en "vind je hem leuk?". Ze waren ook gewoon zo vaag en onduidelijk.

Eigenlijk was Rowan ook niet echt subtiel. Of het subtiele is gewoon helemaal over mijn hoofd heen gegaan. En niet met een woesj, maar eerder alsof een raket mij voorbij vloog.

We waren aan het praten over hoe ik nog een soort "ultimate virgin" ben. (Maar dan is het in het echt minder superheld-achtig dan dat het klinkt). Nooit gekust. Nooit gezoend. Laat staan seks. En ik ben 18, dus dan gaan mensen ervan uit dat je... tja... wel een leven hebt.

(Nee, grapje ik ga absoluut niet zeggen dat je op je achttiende al die dingen moet hebben gedaan sterker nog, ik ken zat mensen die spijt hebben dat ze niet hadden gewacht op de juiste persoon en gewoon dronken met een random gozer hebben gezoend).

Dus hij zei: "Je mag mij wel zoenen."

En daar kwam ik natuurlijk met mijn romantische antwoord. Vuurwerk. Kriebels in je buik. Het echte "dit kan zo in Romeo en Julia" liefdeszin.

"Doe niet zo raar."

Ik moet eigenlijk écht dankbaar zijn dat Rowan zoveel geduld met mij heeft. Ik was echt gek geworden van mij. Sterker nog, ik word ook gek van mezelf. Het ding is namelijk dat ik de hele tijd mixed signals afgeef. Niet aan Rowan. Aan mij. Net alsof ik mezelf de hele tijd tegenspreek. Ik was niet hard-to-get aan het spelen. Eerder hard-to-understand.

"Je hebt mooie ogen," zeg ik dan, maar een seconde later ook weer "er was zo'n jongen in de klas -niet jij- die echt super knap was".
"Ik vind het leuk als je zo doet."
"Ja, maar je bent wel echt stom."

Op een gegeven moment werd het alleen maar raarder. We begonnen date-non-dates te krijgen. (Weer een zelfbedacht concept, want mijn leven is te vreemd om door bestaande woorden te worden beschreven). Dus we noemden elkaar vrienden, maar we deden niet echt vriendendingen. Het afspreken was gewoon "hanging out", maar we lagen dan wel tegen elkaar aan. Dekentje over ons heen. Mijn hoofd op zijn schouder. Ik zag het alleen niet echt als een red flag voor onze vriendschap. Mijn hoofd is gewoon zwaar en toevallig zit zijn schouder op de juiste hoogte. Het was simpelweg om nekproblemen te voorkomen.

Eén keer, en ik weet nog goed, keken we een van onze romantische films. (Mummies die met een magische smaragd de wereld over gingen nemen). En hij wilde onder mijn dekens. Ik heb standaard vier dekens in huis liggen. Eentje voor elk lid van het gezin, omdat we gewoon zo anti-sociaal zijn. Rowan wilde echter precies onder mijn dekentje.

Van mij.

En ik weet nog mijn precieze gedachte en ik ben zo blij dat ik het niet had gezegd. Bijna, jongens ik was zo close hè, had ik geroepen: "Dekentje van mij! Pak je eigen! Van mij!" Maar ik hield me in, want toen leunde hij tegen me aan. Eerste gedachte was "wow, jij hebt veel cologne op", maar de tweede was "shit". Dat was het. Een simpel, maar toch door wattpad gemeld woord, opmerking over de situatie.

Kijk, als we in een boek waren en ik heette Cameron. En ik was bloedmooi, maar wist het niet. En de nerd van de school met mijn perfecte haren. Dan lag ik daar met mijn badboy op de eerste dag van school. Mijn hart zou dan sneller gaan. Vieze kutkriebels in mijn buik. Dan schieten mijn gedachten van "O MAI GAWD, ik ben VERLIEFD op DE BADBOY!" naar "o nee, maar ik ben slechts een bloedmooi, niet-populair maar toch populair, dramatisch meisje". En dan had meneer Badboy opgekeken en langs zijn lippen gelikt en gezegd:  "Ik denk dat ik verliefd op je ben".

Maarja, terug naar de realiteit.

Rowan werkte zich raar stribbelend onder mijn dekentje. Het enige wat ik kon zeggen was: "Lekker warm zo." Geen idee wat voor toegevoegde waarde dat nou weer had. Die ongemakkelijke lach daar achteraan werd ook niet beter. Hij had er ook maar niks op gezegd. Maar beter ook. Hij kent me gelukkig lang genoeg om te weten dat je mij in mijn awkward moment moet negeren.

Maar wacht maar tot het erger wordt.