Ik haat rozen
Een waargebeurd verhaal waarin ik een vriendschap ongemakkelijk maak. En andere onbelangrijke jongensproblemen waarin ik alles veel te overdenk.
"Ik zeg niet dat verliefd zijn hartstikke schattig kan zijn als bae zijn pumpkin-cutiepie...
Ik ga het uitmaken. Aankomende maandag wil ik alleen nog vrienden met Rowan blijven.
Uitmaken is een groot woord aangezien we eigenlijk nog niet écht iets hebben, maar ik wil gewoon vrienden met hem blijven. Ik zit al een tijdje met de vraag of ik Rowan echt leuk vind. En omdat die vraag te moeilijk te beantwoorden was, heb ik me voornamelijk gefocust op de vraag of hij mij leuk vindt. De logica erachter was dat als hij mij niet leuk vindt, het niet echt meer uitmaakt of ik hem leuk vind. Het klinkt superraar als ik het nu lees.
Laat ik bij het begin beginnen.
Rowan en ik praten al een tijdje minder. Alleen had ik eigenlijk echt heel veel om met hem over te praten. Ik zei het hem alleen niet gelijk alsof ik hem niet lastig wilde vallen. (Uiteindelijk heb ik het hem verteld, maar de beknopte versie).
Eerst kneusde ik mijn pols bij boksen. Vervolgens wilde ik mijn telefoon oppakken met desbetreffende gewonde hand om in een reflex van de pijn mijn telefoon te laten vallen. Scherm kapot. Om daarna met een versierde mitella (ducktape in plaats van veiligheidsspeld) door Berlijn te wandelen om later van de dokter te horen dat ik onnodig dat fashion item op alle toeristenfoto's heb gezet.
En gisteravond. Reed ik met de auto langs een boom. Het was weliswaar 15 km/u in een rustige weg honderd meter van mijn huis vandaan, maar de schade van de auto was toch niet zo mooi.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Dank je Jos de ANWB'er voor de diagnose. Aardige vent. Niet de sociaalste, maar toch een aardige vent.
Wat dit allemaal met Rowan te maken heeft? Direct, vrij weinig. Indirect heeft het deels bepaald waarom ik denk dat we niet bij elkaar passen. Het was namelijk de reactie die hij had op al die dingen. Rowan is iemand die altijd rustig blijft onder stressvolle omstandigheden. Ik was toen ook niet echt verrast dat toen ik autopech had, hij uit mijn verhaal al gelijk kon concluderen dat ik oké was. 15 km/u is langzamer dan een fiets, ik weet het, en toch had ik het gewaardeerd als hij het had gevraagd.
Rowan is het soort persoon dat je realistisch houdt. Iemand die je op de grond houdt als je verdwaalt in je eigen gedachten. Dit is perfect als beste vriend. Ik heb iemand nodig waar ik aan vast kan klampen in momenten van stress, maar wat ik misschien nog liever heb is iemand die luistert in plaats van analyseert hoe ik het beter kan aanpakken.
Het zijn van die kleine dingetjes die ik wil in een relatie. Ik wil met iemand zijn die samen met mij onbeschaamd over de straten wil rennen. Iemand die samen met mij kan dromen. Iemand waarbij ik met trots kan zeggen "Hij daar? Ik ken hem" alsof hij een soort celebrity is.
En dit idee is een beetje weggevaagd met Rowan. Hij is gewoon totaal niet de persoon die ik had verwacht. Hij houdt me op de grond. Iemand die zegt dat ik mijn been nog breek als ik zo raar van de trap afspringt. Verder is hij niet altijd serieus, maar dan juist minder serieus over de dingen die ik als prioriteit stel.
Ro is een geweldig persoon, weet je. Hij is lief, geduldig en betrouwbaar. En hij kan ook nog goed zoenen. Moet wel even gemeld worden. Alleen er zit me toch iets dwars.
Misschien de afstand, dat ik bang ben dat het toch meer dwars gaat zitten. Misschien ben ik alleen aangetrokken tot hem, maar niet verliefd. Misschien raak ik gewoon in paniek nu het echt begint te worden.
Of misschien is het er gewoon niet. Dat kleine dingetje. Een spark. En ik vind het niet eerlijk om hem tijd te laten investeren als ik het niet voel. Ik wil hem niet aan het lijntje houden. Des te langer ik dat doe, des te groter de kans wordt dat ik hem ook nog als beste vriend kwijt ben.
Ik wil hem niet kwijt. Ik mis hem als mijn beste vriend. Toen ik nog wist hoe ik met hem om moest gaan.
