Dretso agad ako sa kwarto ko ng magwalk out ako kay daddy. Umiyak ako. Nag-iinarte. Lahat lahat na lang hanggang sa may biglang kumatok sa pinto ng kwarto ko. Pinunasan ko agad ang precious tears ko. "Pasok." sabi ko. Pumasok si Mommy at dun ako npahagulgol.
"Mommy, bakit ganun si Daddy? Ba't nya ako pinapamigay?" umiiyak kong tanong kay Mommy.
"Naku hika, you know it's not something like that. Your dad wants the best for you, for us. At sa mga oras na 'to, ito lang tlga ang paraan, baby." Explanation ni mother dear sa 'kin.
"Ha?! Pati ba nman kayo, Mom?"
"Hija, this is for the best. Si Mr. Ardon na lang ang pag-asa ng pamilya natin. Ntatakot kmi ng daddy mo at kung hindi kami pumayag eh baka di kna makapag-aral next sem. Hindi ganyan ang gusto namin sa'yo. Malaman lng nmin na stable ka, ok na din kami. Hay kung pwd nga ako na lng magpakasal, gagawin ko, masalba lng ang kompanya natin. Pasensya na baby ha? Nadamay kpa." mangiyak-ngiyak na sabi ni Mommy.
"Mommy nman eh. Ngawa pang magpatawa. Mas lalong di papayag si Daddy na ikaw magpakasal sa Ardon na yun." bigla akong ntawa. Ay shunga lng?
"Pasensya na tlaga anak." Umiyak na ng tuluyan si Mommy.
First time kong nkita si Mommy na umiyak ng ganun kalalim. Nanlambot ang puso ko. Lahat ng hinanakit na nasabi ko kay Daddy, biglang nwala at napalitan ng guilt. Anak nila ako at may responsibilidad ako. "May annulment nman eh." Sabi ko sa sarili ko. "Bahala na. Ayokong nkikitang nasasaktan parents ko. So ito na!"
"Payag na ako Mommy!" bigla kong sabi.
