Şu an karanlık sokakta geceliklerimle eve gidiyorum. Saat 01.23 canım çikolata istediği için markete gittim.
Hey! Bir dakika, fark etmeden o sokağa girmişim. Şimdi ne yapacağım ben(!)
Arkama baktığımda sokağın girişinden uzaklaştığımı gördüm, o psikopat burada olduğumu fark etmeden çıksam iyi olacak.
Adımlarımı hızlandırdım. Ben yürüdükçe sokağın çıkışı benden uzaklaşıyormu yoksa, benmi çok yavaş yürüyorum?
Arkamdan bir adım sesi duydum. Arkamı dönüp baktığımda bir silüet gördüm. Kalbim göğüs kafesimi kırıp dışarı çıkmak istercesine atıyordu.
Önüme döndüm ve yürümeye devam ettim. Ben yürüdükce adım sesleri hızlanıyordu. Ölmek için daha çok gencim ben.
Ensemde hissettiğim nefes ile durdum. Kalbim lütfen biraz sakinleşir misin?
Adamın sesi kulaklarıma dolarken gözlerimi sımsıkı kapattım.
"Bana yeni oyuncak gelmiş" dedi ve saçlarımı okşadı.
Tanrım ölmek istemiyorum!
Ona doğru döndüm ve bir adım geri çekildim. Yüzünde bir maske vardı, gözlerini net olmasada görebiliyordum ifadecizce bana bakıyordu. Bu ifadesiz bakışı beni daha çok korkutuyordu. Titreyen sesimle konuştum.
"N-neden bunu yapıyorsun?"
"Ne yapıyormuşum?"
Bir de dalga geçiyor. Ne yaptığını biliyor olmasına rağmen bana soruyor.
"Neden insanları öldürüyorsun?"
Düşünür gibi bir haraket yaptı ve yüzlerimizi aynı hizaya getirip konuştu.
"İnsanları sevmiyorum, onların acı çekişini görmek hoşuma gidiyor"
Hangi insan başkalarını acı çekişini görmeyi sever ki?
"Hangi insan başkalarının acı çekişini görmeyi sever ki?"
Aklımdan geçen şeyi hemen söyledim.
Küçük çaplı bir kahkaha attı ve,
"Ben" dedi.
"Lütfen" dedim bir anda "Bana zarar verme, söz veriyorum bir daha buraya gelmeyeceğim"
Sanırım yalvarmam hoşuna gitmişti.
"Pekâlâ" dedi birden "seni bu seferlik affediyorum"
Gerçekten bu kadar kolay mıydı yani. Daha fazla beklemeden sokağın çıkışına doğru koşmaya başladım.
- - - - - - - -
Merhaba ilk bölümü biraz kısa tutmak istedim. Umarım beğenirsiniz bir dahaki bölümlerde görüşürüz 😘
