KENDİMİ KANDIRDIM.
Sanki hiç bir şey yokmuş gibi davrandım. 1 Saniye bile olsa unuttum, unuttuğum için kendimden nefret ettim. Senden de nefret ettim, evli olduğunu bile bile seninle olan adamdan da nefret ettim. Dünyadan, herkesten nefret ettim.
Neden Chanyeol? Anlamıyorum, nasıl olur? Aklım almıyor, etrafı dağıtmak istiyorum ama sen oradasın. Sırıtarak telefonunla ilgileniyorsun. Bu zoruma gidiyor. Neden bu evde onunla mesajlaşıyorsun? Neden evimizi, anılarımızı kirletiyorsun? Bu kadar mıydık?
İlk gün verdiğimiz sözü tutmadın, artık beni sevmiyordun ve beni bir köle gibi istediğin yere yönlendirdin. Aptalın teki olduğumu düşündün değil mi Chanyeol? Aslında evet aptalın tekiyim.
Sonunda sabah oldu ve evden gittin Chanyeol. Eve gelmeni bekleyen, geldiğinde ise hiç gitmemeni isteyen ben, gitmen için salise saydım. Üzgünüm Chanyeol.
Gittin.
Hiç bu kadar yanlız hissetmemiştim, zaten sen hep böyle yapardın. Bana hep ilklerimi sen yaşatırdın. Annem, babam, kardeşim. Hiç kimsem yok şu koca dünyada. Senden başka kimsem yok ve bu daha kötü. Senin etrafın bir sürü insanla çevriliyken, benim hayatımın her zerresinde sen vardın.
Birlikte ağladık, sıkıntılarımızı birlikte hallettik, kendimize ders verdik, kendimize güvenmeyi öğrettik, hayata hep olumlu bakmayı.
Sonra öğrenci okulu bıraktı, fakat öğretmen her gün o öğrenciyi bekledi. Ve beklemeye hep devam edecekti. Öğrenci hemen dibinde olsa da uğramadı, sanırım artık öğretmenin bir değeri yoktu. Öğretti ve bitti.
Birlikte yaşlanacağız sanırdım Chanyeol. Yaşlılığımın ilk anını bile seninle hayal ettim. Dedim ya, sen benim dünyamdın.
Sonra o dünya başıma yıkıldı.
Kapıyı kapattıktan sonra elimin tersiyle vazoyu devirdim, çığırdım. Kimse duymadı Chanyeol. Hissettin mi Chanyeol? Ellerinin arasında boğuluyordum. Kalbimin parçalandığını hissettin mi? Hep öyle olacağını söylerdin. Yalancının tekisin!
Olmuyordu, rahatlayamıyordum. Dört duvar arasında kapana kısılmış gibiydim Chanyeol. Duvarları tırmaladım, vurdum. O lanet olasıca yatak odasına girip seninle ilgili her şeyi camdan bahçeye attım. Yeni kıyafetler aldığına emindim.
Kendimi de atmak istedim o camdan. Yapamadım çünkü kabullenemedim. Benden sonra çok mutlu ve rahat bir hayat süreceğin gerçeğini...
Ağladım,
ağladım,
ve tekrar ağladım.
Sonra anladım Chanyeol, zaman geçiyordu.
Ne geri almak mümkündü ne de ileri sarmak...
