ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ακούω την αγγελική φωνή της να φωνάζει απελπισμένα το όνομα μου.
Τρέχει μακριά μου. Πασχίζω να την φθάσω. Κρύβεται πίσω από τα μάτια μου, καθώ η φωνή της εξασθενεί. Σταματάω και κοιτάζω γύρω μου. Δεν βλέπω τίποτα πέρα από σκοτάδι και δέντρα. Με την άκρη του ματιού μου διακρίνω τα μακριά μαύρα μαλλιά της πίσω από μια πελλώρια ιττιά. Αναπτύσσω ταχύτητα προς εκείνη την κατέυθυνση. Πλησιάζω με κομμένη την ανάσα την ιττιά, όμως δεν την βρίσκω εκεί. Κατεβάζω το κεφάλι απογοητευμένος όταν άξαφνα ακούω για άλλη μια φορά την πεινασμένη φωνή της.
<<Bruno!>>
Γυρίζω αργά. Στέκεται αρκετά μακρία για να την αγγίξω, αλλά αρκετά κοντά για να διακρίνω τα στο χρώμμα του πάγου γαλλάζια μάτια της. Την ατενίζω με θαυμασμό, καθώς η τωρινή της εικόνα αντικαθιστά αυτήν που έχω αποθηκευμένη στο μυαλό μου από την τελευταία μας συνάντηση. Η αλλάγή πάνω της είναι απερίγραπτη. Τα μάτια της προδίδουν γαλήνη και ηρεμία όχι τρόμο και απεύχθεια. Αυτή τη φορά το φόρεμα της δεν έχει βυθιστεί στους κόκκινους λεκέδες του αίματός της. Στην πραγμάτικότητα, είναι κατάλευκο και το μόνο κόκκινο πάνω της είναι τα χείλη της.
<<Μελαχρινέ μου άγγελε!>> αναφωνώ.
<<Σε έχει ανάγκη!>> Τα λόγια της γρύφος.
<<Τι λες;>>
<<Πήγαινε. Σε ζητάει.>>
<<Bruno!>> η απεγνωσμένη φωνή που ψελλίζει το όνομα μου δεν είναι της Crystal. Κοιτάζω πάνω από τον ώμο της αλλά δεν διακρίνω καμία μορφή, παρότι η φωνή μαρτυράει το αντίθετο.
<<Bruno!>> Η ένταση της αυξάνεται.
<<Περιμένει Bruno.>> εξηγεί η Crystal.
<<Μα Crystal, εγώ θέλω να βρίσκομαι εδώ. Με εσένα.>>
<<Εγώ είμαι μακριά πλέον. Εκείνη όμως σε χρειάζεται.>>
<<Bruno!>> Η φωνή σπαράζει και το έδαφος σύεται.
<<Βλέπεις...>> μουρμουρίζει η Crystal.
<<Δεν με νοιάζει. Εγώ θα μείνω μαζί σου, άγγελε μου.>>
Τρέχω προς το μέρος της. Εκέινη επιτόπου εξαφανίζεται.
Η φωνή της όμως εξακολουθεί να με συντροφεύει.
<<Μα είμαι μαζί σου! Πάντοτε θα είμαι μαζί σου. Ένα μέρος μου ανήκει σε εσένα. Τώρα όμως τρέχα. Πήγαινε κοντά της. Σε χρειάζεται περισσότερο από μένα. Και το ξέρεις καλύτερα από μένα πως την χρειάζεσαι το ίδιο.>>
