2
Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ύστερα, ανοίγω διστακτικά τα μάτια μου, κοιτάζοντας πάνω από τον ώμο του Bruno. Το βλέμμα μου διασταυρώνεται με τα σοκολατί μάτια του Matt. O ξαφνιασμός, η ζήλεια, η μελαγχολία και η απογοήτευση που διακρίνω στα μάτια του είναι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν, για να με πείσει να μείνω μακριά από τον Bruno και να πολεμίσω αυτό που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας.
Ελευθερώνω από τα χέρια μου τον Bruno χωρίς δεύτερη σκέψη, σηκώνομαι απότομα- παρότι τα πόδια μου τα νιώθω αδύναμα ακόμα- και πηγαίνω κοντά στον Matt.
Κατεβάζω το βλέμμα μου από ντροπή και πέφτω στην αγκαλιά του. Αμέσως αντιλαμβάνομαι την διαφορά. Η αγκαλιά του Bruno είχε την ζεστιασιά του σπιτιού μου, σε αντίθεση με του Matt που μοιαζει παγωμένη και ξένη. Παρ' όλα αυτά, γνωρίζω πως εδώ ανήκω. Αυτό είναι το σωστό. Μετά από όλα αυτά που περάσαμε είσαστε πάλι μαζί. Γιατί λοιπόν θέλω τόσο απεγνωσμένα να γυρίσω πίσω...
Ο Matt με χαϊδεύει διστακτικά στην αρχή, αλλά έπειτα με σφίγγει και βυθίζει το κεφάλι του στα μαλλιά μου.
<<Μου έλειψε η μυρωδιά σου κουνελάκι μου.>> μουρμουρίζει.
Θέλω πολύ να του πω το ίδιο, όμως ο κόμπος στον λαιμό μου με εμποδίζει. Η μυρωδιά του Bruno εξακολουθεί να πλανεύει το μυαλό μου. Έτσι μένω σιωπηλή και τον αφήνω να με κρατησει κοντά του, όση ώρα με χρειάζεται, καταπολεμώντας τις δικές μου ανάγκες.
Ύστερα από λίγο καταφέρνω με δυσκολία να αποσπάσω τον Matt από πάνω μου.
Κρατάω ακόμη το κεφάλι μου σκημένο και αυτός βάζει το χέρι του στο πιγούνι μου για να το σηκώσει.
Μου χαμογελάει γλυκά και εγώ του το ανταποδίδω. Σε κάθε άλλη περίπτωση αν αυτά τα ματάκια με κοίταζαν έτσι, θα έλιωνα μέσα στα χέρια του, τώρα όμως δεν νιώθω σχεδόν τίποτα.
<<Πως νιώθεις;>> με ρωτάει με ενδιαφέρον, με τα δάχτυλα του πλέον να χαϊδευουν το μάγουλο μου.
<<Περίεργα...>> ψελλίζω, μιας και αυτή είναι η μόνη αλήθεια που τολμώ να ομολογήσω.
Έπειτα, κάνοντας ένα βήμα πίσω, επιχειρώ να κοιτάξω το σώμα μου. Δεν καταφέρνω να παρατηρήσω καμία αλλαγή. Έτσι, προσπαθώ να επιταχύνω το βήμα μου για να πάω στην τουαλέτα και να κοιταχτώ στον καθρέφτη.
Χωρίς όμως να το καταλάβω κινούμαι με τόση ταχύτητα που συγκρούομαι με τον τοίχο. Αισθάνομαι το κεφάλι μου βάρυ, καθώς πόνος εξαπλώνεται από την σύγκρουση. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όμως ο πόνος έχει απαλυνθεί τελείως. Βάζω το χέρι μου στο μέτωπο μου, προσπαθώντας να καταλάβω τι ακριβώς συνέβη. Ξαφνικά, ακούω ελεφριά γέλια, όταν ο Matt με πλησιάζει ανήσυχος.
