Μέρος - πρώτο-
Μ' ΑΓΑΠΑΣ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ
1
Είναι χαμένος μέσα μου!
<<Bruno!>>
Πόθος, έλξη, νοσταλγία, εθισμός, λαχτάρα, επιθυμία... όλα επικεντρωμένα σε εκείνον. Στο όνομα του, στα εκφραστικά γαλάζια μάτια του, στα εθιστικά χείλη του, στο μαγευτικό άρωμα του. Υπάρχει μόνο αυτός. Σαν όλα τα άλλα να είναι αμελητέα. Σαν η ζωή μου να κρέμεται από μια λέξη. Από ένα όνομα. Από μια απουσία.
<<Bruno, Bruno, Bruno!>>
Η εσωτερική μου φωνή απεγνωσμένη λιμοκτονεί για να τον φέρει κοντά μου.
<<Bruno!>>
Το μυαλό μου θολό. Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά και αυτό με εκπλήσει απίστευτα. Σύμφωνα με την λογική θα έπρεπε να αποζητάω δύο πράγματα. Όλα τα άλλα να τα προσπερνάω και να αδιαφορώ. Κανονικά θα έπρεπε αυτή μου η λαχτάρα να σχετίζεται με τον Matt και όχι με τον Bruno. Το αίμα του βρίσκεται μέσα μου και το δικό μου μέσα του. Πως γίνεται λοιπόν να νιώθω πως έχει αρπάξει την θέση του ο Bruno; Πως κρύβεται κάπου βαθιά και στο μόνο που πρέπει να κάνω είναι να παραμείνω συγκεντρωμένη είναι να τον απελευθερώσω μέσα μου. Να τον βγάλω στην επιφάνεια.
Επιπλέον, το λογικό θα ήταν να διψάω. Το σώμα μου να πολεμάει ανάμεσα στην επιθυμία του να ξεδιψάσει και να σκοτώσει. Κι' όμως το μικρό κάψιμο στον λαιμό μου εξασθενεί. Το μυαλό μου δεν μπορεί να δώσει βάση σε τίποτα άλλο πέρα από τον εθισμό τον μονολεκτικό. Απροσδόκητα εικόνες του με πολιορκούν. Νιώθω σαν να με έχει μαγέψει με το έντονο βλέμμα του. Το βλέμμα στο χρώμα του χειμάρου που αναταρράσει το κορμί μου.
Ευτυχώς ύστερα από λίγο η εικόνα του απομακρύνεται από τον νου μου και καταφέρνω να χαλαρώσω και να ηρεμήσω λίγο. Ωστόσο, η φωνή στο κεφάλι μου συνεχίζει να επανελαμβάνει αυτές τις δύο συλλαβές. Η ένταση αυξάνεται και η πίεση είναι ακόμη πιο έντονη. Ασφικτιώ...
Όσο πασχίζω να επαναφέρω την αυτοκυριαρχία μου και να αποτρέψω τον εαυτό μου από αυτόν το παραλογισμό, αισθάνομαι το σώμα μου να καίγεται. Η θερμοκρασία μου ανεβαίνει σταδιακά. Φωτιά καταλαμβάνει το κορμί μου, καθώς αισθάνομαι τον καύτο ιδρώτα να με λούζει. Το σώμα μου παραμένει ακίνητο, και η αίσθηση της αδράνειας, της ανικανότητας, της φλόγας και της εμμονής .... είναι απλώς υπερβολικά πολλά για να αντέξω.
