Lost memories in 1895

Chapter 1

Nandirito ako sa loob ng bahay at walang humpay na nag iisip. Wala ako sa mood pumasok ng school tutal wala namang bago na mangyayare. Graduating student ako at mag cocollage na next year kaya grade 12 lang ako.

Kahit naman bumagsak ako e, siguradong i papasa parin ako ng mga teacher sa school because of connection at dahil narin malaki ang binibigay ni dad sa school so ineexpect ko na ang mataas na grade kahit hindi gumawa ng kahit ano mang project o report.

Gusto ko sanang magyaya mag bar o kaya uminom nalang dito sa bahay tutal wala ang parents ko.

I want to have some fun and go to the part as well. I open the pink gin infront of my table and started tp drink it without chaser. Im tired, tired for being person tired of being daughter, tired of being studend and tired of being me.

Sometimes i think having a normal life are boring but having a complicated one was the boredest.

Manang Melda saw me, she ask if ok lang ba kay dad na nag iinom ako at tumango ako. I doubt to be her daughter, i wish im not. I realize that my dad only care about himself and also hes beloved company. Mas may oras pa sya sa kompanya nya at mas iniip nya pa yon kesa aa sarili nyang pamilya.

Mejo nakakaramdam akong nanghilo at nag simula ng magpatugtog sa salas. I stop it and started to walk and go tp my room. Its better if doon ako magsasaya. Inutusan ko sina manang na mag dala ng mga pagkain at snacks sa room ko at kunin ang speaker sa baba.

Hindi pa ako ganon kalasing kaya minabuti kong lumunok pa ng alak. I realize how lonely and alone i am. I have friends pero nakakasama ko lang sila sa mga gimik. Pero wala akong taong pinagkakatiwalaan ko dahil hindi ako madaling magtiwala.

Sumabay ako sa himig ng musika sabay talon talon. Ang saya perp bakit may luha? Maingay pero bakit ang lungkot?

I opened my twitter account. Naisipan kong mag selfie with my bestfriend, pink gin and tiquilla. I posted it in my story ilang minuto ang nakalipas at ang damj na nag react at nag message.

"Tsss ang peke" sabi ko habang na seen ang message ni Hannah. Kaaway ko si hannah sinnce grade school kaya imposibleng akitin nya ako gumimik bukas. I've mute hee message and started tp dance and sing... sing and dance...

"Arghhhh my head" now i can say that im drunk and started to feel sleepy. I hope mapunta ako sa magandang panaginip. Panaginip na hindi ko pagsisisihan.

.............

Nag lalakad ako sa isang lugar na kung saan wlang mga modernong bagay o kagamitan. Luma ang mga bahay at sinaunang kadamitan. Arghhh nababaliw na ako.

Luminga linga ako sa paligid at nag isip kung saang lugar to. May shpw ba dito? How about shooting? Bakit ako naligaw dito.

Wala akong maalala kung saan o bakit ako nanditp o paano ako napadpad dito.

"Pillar, halika't sumama ka sa akin patungo roon" sabi nung lalaking nasa unahan ko na may kasama ding kapwa lalaki. Anong nangyayare?

Pinilit kong tumakbo at hinabol ang lalaki gusto ko lang mag tanong kung asaang lugar ako. Pinag titinginan ako ng mga tao. Ang weweird nila naguguluhan ako.

"Ughmm.. excuse me.. i just want to ask if saan bang lugar to? Is this a shooting or what? Cause I think im lost" patanong kong sabi. Nag tataka ang dalwang lalaki at nagulat sa ginawa ko. Nakahawak kasi ako sa braso nya. Bakit parang napaka pormal nila? Nababaliw na ako i swear.

"Binibini, tagasaan ka ba at nakakaimik ka ng lengwaheng ingles? Paumanhin ngunit hindi ho ako ganoong nakakaintindi ng ingles" sabi ng isang lalaki at halata sa mukha nya ang malaking pagtataka.