1990 ခုႏွစ္,
ဘူဆန္ၿမိဳ႕႐ွိေကာ္ဖီဆိုင္အတြင္းပိုင္းတစ္ေနရာတြင္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနၾကသည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနၾကသည္မွာအေတာ္အတန္ၾကာေသာ္လည္းႏွစ္ေယာက္လံုးစကားတစ္ခြန္းမွမဆိုျဖစ္ပဲ႐ွိေနၾကသည္။
"ေဆာင္းမီကိုယ္ေျပာမယ့္စကားကိုေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္"
"....."
"ကိုယ္လက္ထပ္ရေတာ့မယ္"
"ဂြၽန္ဟို႐ွီး....."
ေဆာင္းမီဆိုေသာေကာင္မေလးမွာျဖင့္အနည္းငယ္သာအံ့ၾသရံုသာျဖစ္ၿပီးဆက္မထြက္ႏိုင္လာေတာ့ေပ။
"ဟုတ္တယ္အ္ိမ္ကစီစဥ္တဲ့တ႐ုတ္ကလုပ္ငန္း႐ွင္သမီးနဲ႔လက္ထပ္ရေတာ့မယ္"
ေဆာင္းမီမအံၾသေတာ့ပါ။ဂြၽန္ဟို႐ွီးအိမ္ကိုတ႐ုတ္ကလုပ္ငန္းႀကီးကလူေတြဝင္ထြက္တာေတြ႕ၿပီးကတည္းကအရပ္ထဲမွာလူေတြေျပာေနၾကကတည္းကရိပ္မိႁပီးသားပါ။တစ္ေန႔ဒီလိုေျပာလာလိမ့္မယ္ဆိုတာေကာေပါ့
"ဂြၽန္ဟို႐ွီး"
"ေဆာင္းမီကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္....တကယ္ဆိုရင္လည္းကိုယ္လက္မထပ္ခ်င္ပါဘူး...ေမေမတို႔က္ိုမျငင္းရက္ဘူးျဖစ္ေနလို႔ပါ"
"ဂြၽန္ဟို႐ွီးေရြးခ်ယ္တာမွန္ပါတယ္...ေဆာင္းမီစိတ္မဆိုးပါဘူး....ဒီလိုေျပာလို႔ဂြၽန္ဟို႐ွီးကိုမခ်စ္လို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္...ဂြၽန္ဟို႐ွီးအေပၚေကာင္းေပးခဲ့တဲ့မိဘေတြကိုေက်းဇူးတံု႔ျပန္သင့္ပါတယ္...သူတို႔စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ၿပီးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့.."
"ကိုယ္လည္းအဲတာေၾကာင့္လက္ခံမိတာပါ...ကိုယ္ေဆာင္းမီကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့သိတယ္မလားဟင္...."
"အခုအခ်ိန္မွာေတာ့အဲဒါေတြမေျပာက်တာအေကာင္းဆံုးပါဘဲ.....ကြၽန္မျပန္ပါဦးမယ္..ဒါနဲ႔ဂြၽန္ဟို႐ွီးေရာဘယ္အခ်ိန္တ႐ုတ္ျပန္မွာလဲ"
"ကိုယ္၁၀ရက္ေလာက္ေနရင္ျပန္ေတာ့မယ္ၿပီးရင္တ႐ုတ္မွာပဲေျခခ်ျဖစ္ေလာက္မယ္ထင္တယ္"
