Yolun Sonu... (DÜZENLENECEK)

1. Bölüm

Sevmemiştim bu şehri aslında güzel yerdi ama büyüktü ve cokta kalabalıktı buraya gelmeyi hic bir zaman istememiştim ama annemide kıramamıştım. Zor bir süreçten geçiyorduk ikimizde. Aydında 3 kisilik guzel sessiz bir hayatımız vardı. Babamla hic bir zaman o harika baba kız ilişkimiz olmamıştı ama şimdi en azından yanımızdaydı diye düşünüyorum. Ben liseye yeni başladığım zamanlardı bir sabah uyandığımda aşağıdan bağırış sesleri geliyordu. Ilk pek aldırmadım çünkü alışıktım annemle babam surekli kavga eder ve annem babamı surekli alttan alırdı ve kavga sona ererdi. Yavaşça aşağı inmeye başladığında Annemin 'Çagıl gelme' demesiyle adimlarimi hizlandirdim ilk gözume kapinin yanindaki valizler ilişti bunlarin babamin valizleri oldugunu anldim. Babam cok sık olmasada arada giderdi ihaleler için şehir dışına küçük bir şirketimiz vardı. Ama her zaman bir tane küçük valiz götürürdü şimdi ise dört büyük valiz vardı. Annem babamin kolunu tutmuş gitme diye ağlıyordu gercekler nekadar yüzüme çarpsada inanmak istememiştim. Gözlerimdeki yaş ne kadar görmemi engellesede babamın yanina ilerlemeye devam ettim. Okadar çok sormak istedimki "nereye baba" diye içimden okdar çığlık attimki gidemzsin diye ama vercegi cevaptan korktugum için sustum. Gözleri gözlerimle birĺesince içimin titremesine engel olamadım. Tamam hic bir zaman bana sevgiyle bakmamıştı ama nefretlede bakmamıştı. O bakışları görmemek icin kapattım gözlerimi. Kapinin kapanma sesiyle yerimden sıçramam bir oldu. Gitmişti işte arkasına bile bakmadan bizi enkaz altında bırakıp gitmişti. O günden sonra evde ölüm sessizliği hakimdi sabah okula gidiyordum aksamda calistigim kafede gidiyordum annemle karşılaşmamak icin elimden geleni yapıyordum çünkü beni gormek ona aci veriyordu gozlerime bakmasi yetiyordu gözünden yaşlar akmasına, gozlerimi babamdan almıştım çünkü o gun nefret ettim mavi gözlerimden. Aradan gecen iki sene ikimizde sessizliğe gömülmüstük bir gun isten eve geldiğim zaman annemim hala ayakta oldugunu gordum genel de uyurdu tam odama gidecekken annemin sesini duydum
- Çağıl buraya gel kızım
- Bıseymi oldu anne
- Evet çağıl seninle konusmak istedğim bir konu var.
- Dinliyorum
- Biliyorum burda kurulu bir duzenimiz var ama artık burada yasamak istemiyorum burası bana aci veriyor. Heryerde anılarımız varken burda kalmak istemiyorum bu iki yil sabır ettim para biriktirdim. Arkadaşım reyhanin yaninda bi ev tutum istanbulda oraya taşinicaz sende bir an önce eşyaliri topla

Annemi üzmemek için kabul ettim sevmezdim kalabalık yerleri ama eger annem yine gülecekse sesimizi çıkarmazdım sessizce odama çıkıp eşyalarımı hazırlamaya başladım. Buradaki evimiz aydındaki evimize gore daha küçüktü ama cok guzeldi şirin bi bahçesi vardi ve en güzeli sanirim odam daki balkonun guzel bi deniz manzarası vardı. Ev annemin arakdaşı reyhan teyzenin olduğu icin kirasida gayet uygundu. Sehiri sevmesemde evimi cok sevmiştim en azından eskisi kadar sessiz degildi bir kactane komşumuzda vardi. Son sinifi bursa okuyacaktım gideceğim okul yakindi en azindan. Sessiz ve herşeyi içimde yasayan biriydim herzaman bu yüzden pek arkadasim olmazdi. Babam gittinten sonra daha bi kapanmistim icime insanlarla gerekmedikce iletişime girmezdim. Sohbet etmeyeli biriyle seneler oluyor heralde. Annemin seslenmesiyle kendime geldim. Nekadardır burdayım hic bir fikrim yoktu. Odamdan cikip aşağıya indiğimde annemin mutfakta oldugunu gordum salondaki masa hazırlanmış masada fazladan iki servis daha vardi
- Birinimi bekliyoruz anne
- Evet kizim reyhan teyzeyle kızı gelicek.

Harika!
Zilin sesiyle adimlarimi o yöne dogru ilerledim. Kapiyi actigimda iki cift kahve rengi gözlerle karşılaştım. Reyhan teyzeyle yaninda benimle ayni yaslarda oldugunu tahmin ettiğim kızı kapıdan çekilip geçmeler icin yol verdim Annem hemen mutfaktan cikip hoş geldiniz faslına geçmişti bile.reyhan teyzenin
- Nasilsin çağılcım demesiyle gözlerim onu buldu.
Sadece "iyi" diyerek konuyu geçiştirmeye çalıştım hic bir zaman sevmezdim ne konunun ben olması nede bütün gözlerin bana bakmasını yanimda geldiğinden beri sırıtan kizin beni durtmesiyle ona dondum elini uzatıp
- Ekim ben
Demesiyle gözlerimi devirmem bir olmustu elini es geçip sadce çağıl demekle yetindim.
Bütün gece boyunca ekim beni raht bırakmamış arkadaş olabilmemiz icin elinden geleni ardına koyamamısti nekdr soguk itici davransamda pes etmemişti en son tamam arkadaşımsın diyerek zor susturmustum aslinda iyi kızdı ama fazla pozitif ve guler yuzliydu sanki benim zittim gibi sustuktan 10 dakika sonra Reyhan teyzenin
-Ekim hadi kizim kalkıyoruz demesiyle hepimiz ayaklanıp kapıya gittik ekim birden gelip bana sarilip kulağıma bir şeyler fısıldaşmasıyla kelimenin tam anlamıyla başımdan aşağıya kaynar sular dökülmüştü...