Truly, Madly, Deeply

Kapitulo Otso: Mahal ko o Mahal ako

"...Since when did you ever give a damn about me?....."

"... YOU NEVER TOOK ME AND MY WORDS SERIOUSLY!!! So tell me, did you ever REALLY give a damn about me?..."

Yun ang mga huling salita ni Damien bago niya ako tinalikuran at tuluyang iniwan sa madilim na kalsada na yun.

Di ko pa rin maintindihan kung bakit napunta kami sa ganoong tagpo ni Dambo kagabi. Nababother ako sa mga sinabi niya. I never thought that ganon na ako kadense that I've hurt somebody, na I've been with, since I can remember, without noticing it. Maybe dahil lang sa alcohol kung bakit nasabi niya yun, pero bakit parang ang lalim ng pinanggagalingan niya? Ako ba talaga ang rason ng hinanakit sa mga mata niya? I really don't know....

Gusto ko siya kausapin about dun pero pano? Tulungan niyo ko mga besh, eto na ba ang sinasabi nilang "Ganda problems". Cheka! Anong konek? Hahaha

Pero seriously speaking, I want to clear things out with him. I made up my mind. Kung kailangan ko siyang puntahan sa bahay niya, gagawin ko para makausap siya. Tama! I'll go there ngayon din. Ayoko ng komplikasyon sa buhay.

Mabilisan akong tumayo at pumasok ng CR para maligo at magbihis. Nang matapos na ako, bumaba na ako't nagpaalam kay Nanay na pupunta kela Dambo. Parang nahihiwagahan pa si Nanay sakin, kasi first time ngayon na ako mismo ang pupunta kay Dambo. Never yun nangyari.

I'm on my way to his house na. Mejo kinakabahan ako kasi baka palayasin niya ako agad pag nakita niya ako. Wah! Kaya ko to! Gusto ko lang naman maliwanagan at maklaro ang lahat. No biggie.

At ngayon nga nasa front na ako ng gate ng bahay niya at nakatingala. Hinga malalim May! This is it. Nagdoorbell muna ako at nakita kong may gumalaw na kurtina sa itaas na window. Di ko naman alam kung kaninong room yun cuz I've never been here. Bumukas ang main door at iniluwa nun ang prinsipe ko, este si Edward. Nawala agad ang kaba ko, napalitan ito ng kilig. What a good morning it is.

"Hi! Good morning. Did I wake you up?", tanong ko sa kaniya. Mukhang nagising ko nga siya. Mejo hirap pa siyang iopen ang mga mata niya at magulo pa ang buhok niya. Pero langya naman men! He brushed his hair backwards and gave me that boy-next-door smile of his.

"Nah! All good. It's already late anyway. So what brought you here?"

That brought me back to real reason why I am here. "Ah, yeah. Is Damien home? I need to talk to him about something.", nahihiya kong sabi.

"Yeah. He's upstairs in his room. He actually came home late and drunk last night." He is looking at me with those stern eyes and with the way he looks at me, it's as if there's a hidden message behind them that I can't fathom. The aura of Edward in front of me right now, is a bit different from the aura of Edward I was with these past few days. Yung feeling na nacaught red handed ka at wala kang takas.

"Ah...yeah. About that... it's because of that, that I am here right now. If it's okay, can I come in?" Sabi ko nalang kasi I feel uncomfortable sa way niya makatingin.

"Of course you can. This isn't my house. Come in." Pinapasok niya naman ako at dinala sa sala.

"Drinks? Juice? coffee? tea?"

"Water, please." Ngumiti naman siya tapos kumuha ng tubig para sakin. Parang bumalik ang dating awra niya. Ang weird. Hmmm. Nevermind. Baka namamalikmata lang ako kanina.

"I'll see if he's already awake or better yet, I'll wake him up for you, k?". Sabi niya while putting a glass of water in front of me. I just nodded my head and give him a smile. When he's already out of sight, napabuga ako ng hangin talaga. Wah! That was a bit intense! Parang pigil na pigil ko ang paghinga dahil sa presence niya. Wooooh!!!
Ininom ko ang tubig na bigay niya sakin sa isang lagok, para makalma ang sarili. Kaloka!