Verenigd {VOLTOOID}

Hoofdstuk 6: De harde waarheid

Waarin ik nog meer controverses ontdek tussen de Naties, en eindelijk ontdek wat Kyo's doel is

Ik keek tevreden maar doodvermoeid naar ons werk. De gaten in de romp van het scheepje waren gerepareerd met planken en spijkers. Onmiddellijk daarna had ik met sterke lijm en gesmolten amber de laatste kleine spleetjes dichtgesmeerd. De mast was nog het lastigst geweest. Uiteindelijk was Kyo met een smalle rechte den aan komen zeulen. Met messen hadden we alle bast eraf gestript en het witte hout geschuurd tot het glansde. We hadden wat er nog over was van de oude mast weggehaald en de den in het gat geplaatst. Na een goed passende koker te maken en de mast stevig staand te krijgen, schrijnden mijn armen en rug en had ik ongelooflijk veel honger.

Nu zaten ik en Kyo op het dek, op de warme houten planken, en aten het voedsel dat niet onder water was komen te staan - rijstcrackers en norivellen. Er was maar één ton zoet water die niet was gebarsten, dus we moesten heel snel een beekje vinden of een plek waar mensen woonden. Zoet water was cruciaal op zee.

De zon begon net onder te gaan en de lucht kleurde roze. Het was vreemd, normaal zag ik dit slechts twee keer per jaar - op die momenten tussen zomer en winter, de momenten waarop dag nacht werd of andersom. Ik besefte hoezeer mijn leven zou veranderen. Nu zou ik dit elke ochtend en avond zien. Het maakte het fenomeen ineens een stuk minder bijzonder. Toch genoot ik ervan.

Plotseling schoot het me weer te binnen. "Het is avond. Je ging me iets vertellen, toch?"

Kyo schoof ongemakkelijk heen en weer. "Ja."

Ik wachtte en keek hem geduldig aan. Hij haalde diep adem. "Je weet toch wie de avatar is?"

"Ja?"

"En je weet wat er gebeurt als hij wordt gedood in de avatar state?"

"Dan reïncarneert hij niet meer. En hij is iets meer dan tien jaar geleden verdwenen, toch? Tien jaar geleden werden we eindelijk verlost van hem."

"Verlost?" Kyo's stem schoot omhoog. "Verlost? Hoe bedoel je?"

Mijn stem haperde even. Waarom reageerde hij zo? De avatar was slecht, toch? Onzeker begon ik:

"De avatar terroriseerde de wereld met zijn elementenkrachten, toch? Hij was half spirit en wilde de hele mensheid onder zijn duim hebben. Als hij in de avatar state kwam, vermoordde hij iedereen op zijn pad."

"Cassandra..." Kyo verborg zijn handen in zijn haar. "Wat hebben ze je verteld?"

Ik dacht aan Shu, die samenzweerderig naar me toe boog. "Dit blijft ons geheimpje, hè?" Shu, Yang en een zekere Lee hadden de avatar gedood.

Wat voor onzin kletste Kyo? Niemand kon beweren dat de avatar goed was.

"Hij heeft zoveel mensen vermoord! Hoe kun je nou zeggen dat hij niet slecht is?" riep ik uit.

"Wie heeft je verteld dat hij zoveel mensen heeft vermoord? Dat is namelijk niet zo!" gromde Kyo. Zijn ogen flitsten van woede.

"Hoe weet jij dat?"

"Dat weet ik omdat ik hem persoonlijk kende," snauwde Kyo.

"Je... wat?"

"De avatar was een Luchtnomade. Ik ben Luchtnomade. Leg de link." Kyo keek me met grote ogen aan. "Verdomme, Cassandra, ik kende hem! Ik ben onder hem opgegroeid. Hij was menslievend, deed zo zijn best om de vrede te bewaren. Niemand weet hoe en waarom hij stierf."

Ik keek hem met een nietszeggende blik aan. "Sorry, Kyo, maar dit geloof ik gewoon niet. Waarom zou ik jou wel geloven en mijn ouders niet?"

Ik aarzelde even. Ging ik mijn troefkaart gebruiken? Maar ik had Shu beloofd...