Verenigd {VOLTOOID}

Hoofdstuk 23: Een wereld gaat open

Waarin wij drieën een wel heel bijzondere plek ontdekken

Koud. Spirits, wat was het koud. Spike duwde tegen mijn benen en blafte kort. "Rustig maar, poepie," fluisterde Tess, over zijn kopje kroelend. Ik duwde mijn hand tegen de warmte van zijn buikje, klappertandend in de grijze morgen. Het vuurtje in ons midden leek bijna geen warmte af te geven, maar iedereen was te lethargisch om Tess te vragen het groter maken. Kyo staarde met een donkere blik in de gele vlammen en Storm had afwezig zijn handen in elkaar verstrengeld, alsof hij bad. We hadden allemaal geen zin om iets te zeggen.

Yoru blies kort in haar handen. Ze zat een eindje verderop, weigerend naar ons te kijken. Fu zat naast haar. Zijn felle groene ogen - bijna onmogelijk fel - keken me kort aan, maar de blik was intens genoeg om me het gevoel te geven dat ik een moord had gepleegd. Hij perste zijn smalle lippen op elkaar. Mijn hart zakte naar beneden. Schuldig. Ik voelde me schuldig.

Ineens hoorde ik Kyo's stem, scherper dan normaal. "Hé, Yoru, wat heb je daar?"

Ik keek gauw naar Yoru. In haar handen bungelde een soort amulet waarvan ik het hangertje niet goed kon zien. Onhandig probeerde ze het kettinkje weg te stoppen en de bleekgroene ogen keken angstig op. Ze opende haar mond, leek woorden te zoeken die ze niet kon of wilde vinden.

Ik zocht haar ogen. "Yoru?"

Yoru zei niets. Kyo stond geïrriteerd op; hij was er duidelijk klaar mee, ik zag het aan zijn bewegingen, zijn grote stappen, die een soort urgentie uitdrukten. Vlug griste hij het kettinkje uit Yoru's handen en hield het voor zijn gezicht. "Wat is het?"

"Het... het is niet belangrijk," hakkelde Yoru. Niemand lette erop. Ik tuurde over Kyo's schouder. Het kettinkje had een soort gouden hanger met een sluitinkje. Kyo begon eraan te prutsen om het open te krijgen. Triomfantelijk klikte hij het open en bestudeerde wat erin stond. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog. "Hoe kom je hieraan? Waar heb je het gevonden?"

Yoru staarde naar de grond, haar ogen heen en weer schietend. Kyo zuchtte kort en bungelde de ketting voor Yoru's gezicht. "Dit is van Tashi. Hoe kom je eraan?" Hij articuleerde iets te duidelijk, alsof hij het tegen een klein kind had.

Ik zag dat Yoru zich bedreigd voelde. Ze leunde een stukje naar achteren. "Ik... ik weet het niet."

Ik voelde een pang van medelijden. Kyo was wel erg hard. Merkte hij niet dat hij aanvallend over kwam? Of boeide het hem gewoon niet? Waarschijnlijk het laatste.

Storm ging met zijn hand door zijn haar. "Kom even wat dichter bij het vuur. Dan kunnen we normaal praten." Yoru's houding verzachtte en ze kwam waakzaam wat dichterbij. Het arme, gebroken meisje. Wat had ze wel niet meegemaakt?

Tess klakte met haar tong. "Wat is er nou zo bijzonder aan die ketting?" Ze tilde Spike op en legde hem op haar schoot. Het beestje rilde en Tess legde haar hand over het kleine kopje.

Kyo keek haar aan. "Deze ketting was van Tashi; er zit een tekeningetje van haar in en ook één van Yangchen, de vorige avatar."
Yanchen, de vorige avatar? Onze vader? En Tashi, onze moeder? "Mag ik het zien?" vroeg ik nieuwsgierig.

Kyo zwaaide de ketting net boven mijn handpalm. Ik zag verweerde tekeningetjes, eentje van een bloedmooie vrouw met wit haar, en eentje die heel vaag was. Kyo glimlachte. "Ze heeft het waarschijnlijk bij Yoru achtergelaten omdat het herinneringen kan oproepen."

Herinneringen? Bedoelde hij herinneringen als in... herinneringen van de tijd voordat we het geheugenwissende drankje hadden gedronken?

Ik probeerde naar het gezicht van de vrouw in het amulet te kijken, maar ik voelde niks. Ze voelde niet als mijn moeder. Ze voelde als een vreemd persoon. Iemand waar ik helemaal geen connectie mee had.