Fatal Touch

Touch 8

Fatal Touch
Kabanata 8

Devin

Tinignan ko ang aking mga sugat na unti-unting naghihilom. Nakaupo ako ngayon sa kama ng aking kwarto. Hindi ako pumunta sa hospital dahil alam kong hahawakan nila ako.

They can't touch me because it can bring them into death.

Oo. Sa oras na hawakan nila ang balat ko o hawakan ko sila, maaring ikamatay nila iyon. My touch can bring them into a demise.

Mariin na pumikit ako. "I hurt someone again."

Alam kong nagulat din sila sa ribbon ko na naging isang sandata. It can became a bow, dagger, sword, scythe, or any weapon that I can imagine but I prefer to use bow. It was given to me by my mother.

Naalala ko na naman muli ang pagkamatay ng aking lolo. Bakit? Dahil alam kong kasalanan ko iyon...

-Flashback-

Napapikit ako nang narinig ko ang malakas na pagkulog. Panandaliang lumiwanag ang buong kapaligiran nang gumuhit sa langit ang malakibg kidlat. Nakaupo ako ngayon sa mataas na silya at nakamasid sa labas mula sa maliit na bintana.

Gumuhit sa aking labi ang isang ngiti. Bilang lang kasi sa kamay kung ilang beses umulan sa rehiyon ng Zitera, lugar kung saan ako lumaki't nakatira. Kilala ang Zitera bilang isang kahariang may pinakamainit na temperatura.

Tinanggal ako ang aking itim na gwantes. Napatingin ako ng saglit sa aking kanang kamay. Kahit ngayon lang...

Tumuntong ako sa mataas na silya at saka inilabas ang kalahati kong katawan sa nakabukas na bintana. Tuwang-tuwa ako nang tumulo ang butil ng ulan sa aking kamay.

"Devin?! Iha?"

Mabilis akong inilabas ang aking katawan sa bintana nang marinig ko ang sigaw ni Lolo Maru. Nanlaki ang aking mga mata nang nahulog ko ang aking gwantes sa labas. Sa sobrang pagkataranta ko, umuga ang mataas na silya. Tila bumagal ang oras nang tuluyang nawalan ng balanse ang upuan.

Bumilis ang pintig ng aking puso nang naramdaman ko ang isang bisig na sinalo ako. Hindi ko sinasadyang napalandas ko ang walang gwantes kong kamay sa kanyang braso. Nanlaki ang aking mga mata. Hindi...

Nakarinig ako ng pagbagsak ng upuan habang ako naman ay nakatayo sa tulong ni Lolo. Agad akong napalayo sa kanya.

"Lolo ko..." Lumandas sa aking pisngi ang butil ng aking mga luha.

"Iha—ARGHHHHHHHH!" sumigaw si Lolo dahil sa labis na sakit.

"Lolo, hindi ko sinasadya!" iyak ko.

Gusto ko siyang hawakan o lapitan ngunit ayoko. Hindi pwede...

"H-hindi m-mo...AHHHHHH–kasala–AHHHHHH–nan." paputol-putol niyang sambit dahil sa sakit at hirap na kanyang nararamdaman. Napahawak si Lolo sa kanyang dibdib at unti-unti siyang napahiga sa sahig.

Lumabo ang aking paningin dahil sa patuloy na pag-iyak ko. Nakikita ko ang pagputla ng kanyang mga labi. Unti-unti rin na naging kulubot ang mukha ng aking natitirang pamilya.

"L-lolo. Hindi ka pwedeng mamatay!" muling iyak ko.

"T-tandaan mong biyaya ikaw ng mga bathala at ang iyong abilidad." utal niyang saad.