JANSERİ

1.BÖLÜM

Puslu bir sabahtı.Güneş bile günün karanlığına istinaden doğmamak konusunda ısrarcı davranıyordu.Kulağımla kulaklık,elimde küçük bir valiz ile sokakta yürüyordum.Nereye gideceğim ve ne yapacağım konusunda en ufak bir fikrim bile yoktu.Bursanın bu küçük köyünde sıkışıp kalmış gibi hissediyordum kendimi.

Yaklaşık 6 aylık evliydim,ancak evliliğimin geçen 6 ayı boyunca yüzüm bir kere bile gülmemişti.Evlenmeden önce beni canı gibi seven,koruyup kollayan o adam gitmiş yerine sanki taş kalpli bir katil gelmişti.Bazen gerçekten kötü ruhlarının onu benliğini ele geçirmiş olabileceğini düşünüyordum.

Kanayan dizim,sızlayan ellerimle beraber yürümeye devam ettim.Babamın evine gidemezdim,çünkü ben sırf bu adamla evlene bilmek için babama sırt çevirmiştim.Babam hiç istememişti."O adam seni sevmiyor,sırf seninle paran için beraber."dediğinde ona alınmıştım.Benim sevilmeye layık biri olmadığımı ima etmeye çalıştığını düşünmüştüm.İlk başta kapalı olan gözlerim yaşadıklarım karşısında yeni yeni açılmaya başlamıştı.

Abrek benim için bir süper kahramandı.

Babam çoğu zaman uzun süreli is seyahatlerine giderdi.Bazen eve 3 -4 ay boyunca gelmediği günler bile oluyordu.Onun yokluğunda yerine koyduğum,sevgilim,aşkım,hayat arkadaşımdı.Evlenmemiz için önümüzde hiç bir engel yok iken babamın bu tür bahaneleriyle mutlu giden hayatımı zehir etmek istediğini düşündüm.Bu yüzden onu dinlemedim,bir gece anısızın evde ki herkes uyurken evden çıkıp gittim.

Beni bulduklarında ise herşey çok geçti.O gün babam bana"Sana bu eli son kez uzatıyorum,benimle gel."dediğinde keşke o eli sımsıkı tutsaymışım.Belkide şuanda bu kadar pişman olmazdım.Belkide hayatım kötü bir canavarın elinde geçecek olmazdı.

Ve en kötüsüde içimde o canavardan bir can taşıyor olmamdı.

Benim adım Janseri..Janseri canım demek,bana hep Janserim derdi.

Bir zamanlar canım dediğim kişinin gün gelip canımdan can alacağını nereden bilebilirdim ki?