🖤🖤 🔥🖤 🖤

146 28 15

przez ivroxi

autorstwa @ivroxi

Ο αέρας άρχισε να φυσάει όλο και πιο δυνατά. Ο κόσμος που βρισκόταν έξω το βράδυ εκείνο πρόσεξε τον ουρανό, το χρώμα του, ένιωσαν πως κάτι δεν πήγαινε καλά κάτι θα γινόταν κάτι περίεργο κάτι μοναδικο. Κοιτούσαν τον ουρανό χαμένοι . Η Λιρτα συνέχισε να στρέφει προς τον ουρανό το πράσινο υγρο και ηΣκια τη δική της δύναμη προς όλες τις κατευθύνσεις. Εκείνη τη στιγμή πολλά παιδικά ματάκια άνοιξαν βγάζοντας τα απ τον όμορφο ύπνο τους. Σε λίγο όλα τους είχαν σηκωθει και προχωρούσαν αθόρυβα μες στο σκοτάδι προς τις βιβλιοθήκες τους ψάχνοντας με το βλέμμα τους για παραμύθια ήθελα απεγνωσμένα να διαβάσουν ενα παραμύθι μα σε λίγο κατάλαβαν πως όλα είχαν γίνει ένα ίδιο παραμύθι οποίο και να άνοιγαν ήταν το ίδιο ή ίδια ιστορία! Από περιέργεια άνοιξαν τα βιβλία και χαιδεψαν τις σελίδες του. Εκείνη τη στιγμή τα μάτια τους έγιναν πράσινα. Ήταν απορροφημενα. Σαν μαγεμενα. Δεν ήξεραν ούτε έβλεπαν μα ούτε και άκουγαν τι γινόταν γύρω τους. Η γη άρχισε να τρέμει δυνατά. Ο κόσμος πανικόβλιτος προσπαθούσε να σωθεί. Μα σε λίγο και ο ουρανός είχε μετατραπεί σε μια γιγάντια τρύπα σαν ηλεκτρική σκούπα που απορροφουσε τα πάντα. Άνθρωποι σπίτια αμάξια αντικείμενά όλα πετούσαν σαν πούπουλα προς τον πράσινο ουρανό που τα δεχοταν όλα με μεγάλη λαιμαργία. Παντού φωνές. Ξαφνικά όλες οι βρύσες διαλύθηκαν και άρχισαν να εκτοξεύουν παντού στο χώρο γύρω τους το πράσινο υγρό της Λιρτα. Υπήρχαν κάποιοι που ήθελαν να το δοκιμάσουν πάρα τον χαμό που γινόταν εκείνη την ώρα γύρω τους. Εκείνοι που δοκίμασαν μετατράπηκαν σε λίγο σε σκιές ακόλουθοι και δούλοι της Λιρτα μα και του αρχηγού τους της Σκιάς. Όσοι δεν το έκαναν τους κατεπινε η γη η ο ουρανός. Χάνονταν για πάντα. Τα παιδιά που εξακολουθούσαν να διαβάζουν το παραμύθι ένοιωθαν πως σιγά σιγά εμφανίζονταν οι ηρωίδες των παραμυθιών δίπλα τους μα ήταν τελείως διαφορετικές. Η κοκκινοσκουφιτσα η χιονάτη η Σταχτοπούτα όπως τόσες και τόσες άλλες ήταν πιο σκοτεινές πιο βίαιες ήθελαν εκδίκηση . Κοιτούσαν τα παιδιά και χαμογελουσαν σαρδονια. Ευχαριστουσαν τα παιδιά για την ελευθερία τους με ένα φιλί στο μάγουλο και σε λίγο αποχωρούσαν. Η Λιρτα προχωρούσε αργά ενιωσε ξαφνικά κάτι να την κράτα.Ενα χέρι άρπαξε το πόδι της και προσπάθησε να την κρατήσει ακίνητη . Εκείνη γονάτισε και ψιθύρισε 'δεν αξιζεις' έτσι το χέρι την άφισε και το κατάπιε η γη. Σε λίγο πρόσεξε πως η Σκιά προχωρούσε προς το μέρος της και κεινη του χάρισε το πιο υπέροχο χαμόγελο της. Πλησιάζοντας την τη φίλησε στο μέτωπο λέγοντας της ' εκλεκτη μου υπέροχο κοριτσι μου μοναδικό μου πλασμα'. Κοιτούσαν για λίγο ο ένας τον άλλον και σε λίγο άρχισαν να προχωρούν για το κεντρικό δρόμο. Όλα γύρω τους ένα χάος. Εκείνοι διπλα δίπλα χαμογελουσαν και απολάμβαναν ότι γινόταν. Σε λίγο τους πλησίασαν και τα κορίτσια των παραμυθιών γεμάτες χαρά και ανυπομονησία. Όλοι τους προχωρούσαν προς μη κατεύθυνση. Οι σκιές γύρω τους ήταν ο στρατός τους οι φύλακες τους. Κοιτούσαν με λύσσα γύρω τους με μάτια γεμάτα πείνα. Ένα υπέροχο θέαμα από σκοτεινά όντα μαζεμένα σε ένα μέρος. Σταμάτησαν ταυτόχρονα. Στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον και περίμεναν. Περίμεναν τα παιδιά. Σε λίγο ήρθαν και κείνα αθώα και γλυκά χαρούμενα για όσα έβλεπαν γύρω τους. Ζούσαν το παραμύθι επιτέλους κάποιος τους χάρισε τον κόσμο που εκείνα ήθελαν.
Εναν κόσμο διαφορετικό και ας ήταν λίγο πιο σκοτεινός ήταν όμως ένα όμορφο παραμύθι για κείνα. Ένα παραμύθι. Σε λίγο όλοι τους εκτός απ τους φύλακες εκτόξευσαν πράσινο φως παντού. Τα πάντα άλλαζαν μετατρεπονταν σε ζωγραφιστά σκίτσα. Οι άνθρωποι είχαν χαθεί. Όλοι τους ένοιωθαν καταπληκτικά, μοναδικά, υπέροχα. Όλα τα σκοτεινά όντα των παραμυθιών άρχισαν να εμφανίζονται ένα ένα. Η πόλη μα σε λίγο ολόκληρη η χώρα είχε μετατραπεί σε ένα γιγάντιο σκοτεινό παραμύθι γεμάτο τέρατα διψασμένα για εκδίκηση, μα το συμαντικοτερο ήταν επιτέλους ελεύθερα πλάσματα και οχι κρυμμένα πια σε κάποιες σελίδες ενός βιβλίου. Αυτό ήθελαν όλοι τους. Ήθελαν την ελευθερία τους. Σε λίγο ολόκληρη η χώρα βυθίστηκε στο σκοτάδι. Οι γύρω χώρες άρχισαν να παρατηρούν τη συγκεκριμένη χώρα. Αρχηγοι τρέχαν πανικοβλητοι στρατός αστυνομια όλοι τους διέκριναν πως ήταν σαν να είχε εξαφανιστεί!!!! Μια ολόκληρη χώρα σαν να μην υπήρχε και το χειρότερο άρχισε να καλύπτεται από ένα έντονο πράσινο σύννεφο φωτός. Δεν μπορούσαν καταλάβουν τη συνέβαινε. Ο στρατός στα σύνορα ήταν έτοιμος για τα πάντα. Προσπαθούσαν να διακρίνουν στο σκοτάδι. Κάτι φενοταν στο βάθος μα δεν ήξεραν τι είναι. Σε λίγο τους κόπηκαν τα πόδια. Πάγωσαν. Άρχισαν να τρέμουν. Απέναντι τους στα σύνορα έβλεπαν να ξεπροβαλουν τεράστιοι λύκοι με έντονα πράσινα μάτια και δίπλα τους κάτι σαν σκιές με μοχθηρα χαμόγελα. Σε λίγο εμφανίστηκε μια πανέμορφη γυναίκα με πράσινα μαύρα μακριά μαλλιά ένα φοβερό χαμόγελο. Τους κοιτούσε γαλήνια και σε λίγο τους είπε με την υπέροχη φωνή της 'Εσείς πιστεύετε στα παραμύθια;'