"แหม ตัวห่างกันไม่ได้เลยน้า"
โก้พูดทักเราทันทีที่เห็น น้ำเสียงที่ฟังแล้วเหมือนไม่พอใจกับแววตาที่เรียบเฉยพร้อมกับรังสีอำมหิตนี่มันคืออะไรกันเนี่ย ไม่เคยเห็นโก้เป็นแบบนี้เลย ==^
"อืม ก็เราสนิทกันมาก...นิ ^^"
ทิวทำสีหน้ายียวนกวนประสาทไปให้ ทำไมถึงรู้สึกขน
ลุกขึ้นมาอย่างนี้ฟะ
"เราว่า เรามาฝึกปิงปองกันดีกว่านะ^^"
ผมพูดขัดจังหวะทั้งสองคน และมันก็ได้ผลโก้ละสายตาจากทิวแล้วมองมาทางผม
"นั่นสิมีเวลาแค่อีก35นาที เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า"
ป๊อกกกก แป๊ก
"ขอโทษๆ"
"......"
เงียบแบบนี้จะด่าเราเหมือนที่เพื่อนคนนั้นด่ารึเปล่านะ
ป๊อกกกก แป๊ก
"ขอโทษๆ"
"......"
ปึก
โก้วางไม้ปิงปองลงแล้วมองหน้าผมด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ออก ^////^ผมชอบโก้ตรงนี้แหละเดาใจยาก
แต่อบอุ่น เหมือนละเลยแต่ใส่ใจ น่าร๊ากกกก เอ๊ะ!!
นี่ไม่ใช่เวลามาปราบปลื้มนิ
"เฟริส์ เฟริส์ไม่ใช่แค่เล่นปิงปองไม่เก่งนะ แต่เฟริส์เล่นไม่เป็นเลยต่างหาก"
"0_o"
"อย่างนี้ต้องฝึกหนักเลยนะ^^"
"ToT"
"ม่ะเดี๋ยวเราฝึกการจับไม้ให้"
โก้เดินเข้ามาแล้วจับมือผมให้จับให้ถูก ^////^ เก็บอาการไว้เฟริส์ เดี๋ยวโก้รู้แล้วจะเกียจเราเอานะ
"หืม เฟริส์ตัวเล็กจังเลยแบบนี้เดี๋ยวก็เจอคนอื่นแกล้งเอาหรอก ดื่มนมให้มันเยอะๆหน่อยสิ"
-///-
"ก็สูงสุดได้แค่นี้แหละ"
"555^^"
BẠN ĐANG ĐỌC
สื่อรักนักปิงปอง(yaoi) จบแล้ว
Ngẫu nhiênเรื่องราวความรักระหว่างเรียนเด็กมัธยมปลายที่หลงรักเพื่อนข้ามห้อง แถมตัวเองก็ถูกส่งไปเป็นตัวแทนแข่งปิงปองของโรงเรียนมแต่ดันเล่นปิงปองไม่เป็นนนนส ทีนี้จะทำยังไงดี