CROSSROADS

CHAPTER TWO

(BOY'S P.O.V.)

"Is it possible to not fear growing old? Sickness? or death? Cause I wish that I didn't, but I did. I also fear being alone. All my life I depended on my family. They're the only reason why I keep on living. Why my life's actually worth it. And I can't even stand the fact that someday they'll leave me. But I never expected it to be this soon."

Napamulat ako pero agad ko ring ipinikit ang mga mata ko nang nasilaw ako sa maliwanag na ilaw. Ilang segundo lang ay dumilat na rin ako.

Tumingin ako sa paligid para makita kung may kasama ako. Pero magisa lang ako. Pinagmasdan ko ung kwarto. Hindi ito ung kwarto ko. Halos puti lang ang nakapalibot sakin. HIndi maganda ang nararamdaman ko sa kwartong ito. Kamatayan, kalungkutan, pagiging magisa, ito ang sinisigaw ng kwarto.

Unti-unti akong bumangon at tinanggal ang mga swerong nakakabit sa kanang kamay ko. Masakit katawan ko, pati ulo ko pero tiniis ko ung sakit. Kailangan ko silang makita.

Bumukas ang pinto at isa-isang pumasok ang mga nurse. Nanlaki mata nila nang makita nila kung ano ung ginagawa ko.

"Sir, humiga muna po kayo. Baka kung mapano kayo." Mahinahong saad ng isa sa kanila.

"Where are they?!" Sigaw ko at kita ko ang gulat sa kanilang mukha.

Sandali silang nagkatinginan bago muling ibaling ng isa sa kanila ang tuon nya sakin at dahan-dahan akong inakay palabas ng kwarto. Pinilit kong tanggalin ang mga hawak nila sakin pero wala akong lakas.

Ilang sandali kaming naglakad sa hospital bago kami nakarating sa tapat ng isang malaking pintuang gawa sa metal.

Unti-unti akong binalot ng kaba.. Sumikip bigla dibdib ko at parang biglang nawala ung hangin sakin. tama ba ang naiisip ko..?

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at pumasok sa loob naramdaman kong nagiinit na ang gilid ng mga mata ko at hindi ko na napigilan. Tears came running down my face. Tinanggal ko ang mga puting telang nakapatong sa malamig na bangkay nila. 

The once slightly tan color of their skins are now pale. Too pale. Ang dating mapupulang labi na laging nakangiti sakin, namumutla at nakasarado nalang ngayon. Ang dating masasayang kislap sa mga mata nilang nakabukas dati ay nakasarado na. At ang sakit isipin na, hindi ko na muli makikita iyon.

Mom.. Dad. Shane. 

"No!" Nagecho ang boses ko sa loob ng morgue.

Gusto kong magwala! Magalit. Bakit nila ko iniwan? Bakit ngayon pa?

"Sir kumalma po muna kayo."

"Don't you dare tell me to calm down! My whole family is dead! I'm all alone now and you want me to calm down!? Are you f*cking insane!? What if your family died huh? Are you just going to stand there!? Are you just gonna stay f*cking calm!? Tell me. Enlighten me b*tch. Cause you might be breaking down and I won't even care. ALL I CARE IS THAT MY FAMILY'S DEAD AND I'M ALL ALONE. You don't even know how much this hurts. Cause I'm sure.. you're living a happy life. You don't understand. KAYA WAG MO PAKEALAMAN BUHAY KO!" I said with so much venom evident in my voice. Nanlaki ang mata ng nurse at kita ko ang panginginig ng mga balikat nya.

Ang hinihiling ko lang ngayon ay sana isa na lang rin ako sa mga malamig na bangkay dito. Sana kasama ko na lang pamilya ko.. Sana..masaya pa kami.

Napapikit ako. Memories flooded my vision and I could feel the cool tears against my cheeks. HIndi ko kakayaning mawala sila. HIndi ko inaakalang ngayon na sila mawawala sa buhay ko. HIndi ko alam na ganito kaaga sila kinuha sakin. HIndi ko inaasahang matatakot ako. Pero ngayon? Takot na takot ako.

Napaluhod ako at unti-unti akong nakaramdam ng pagkahilo..

And everything went black.