hate : daniel

12

things got worse when daehwi rushed in our kitchen kung saan ako naroon ngayon. naghahanda kasi kami nila minhyun hyung ng makakakain.

"hyung, si mila! nahimatay!" daehwi stormed out kaya naman napatigil ako sa ginagawa at umakyat sa kwarto ko.

my eyes widened when i saw mila unconscious. i slightly patted her shoulders to wake her up pero hindi siya nagr-response. i checked her pulse to see if she's okay, thank God she has a pulse!

i carried her and rushed her to bring her to the nearest clinic in our town.

jihoon seemed uneasy, he looked at me and mila.

nang makapunta kami sa garahe ay chineck ni daehwi ang van na sinakyan nila kanina. insted of saying yes, he said no.

we're doomed. wala yung van.

"jaehwan! have you seen the van here?" daehwi shouted at jaehwan na kakapasok lang sa bakuran namin na may hawak hawak pa na mga grocery items.

"ani. naglakad lang ako papuntang mart since sobrang lapit lang. waeyo?" he asked us. his eyes drifted on mila who's still sleeping.

God, please. wake mila up, i can't stand seeing my girl like this.

"holy sheez! bakit natutulog si mila?!" jaehwan screamed, napailing na lang kami.

"mamaya kana magtanong! kami na bahala rito! hyung, mag-commute na lang tayo papunta ng clinic dito!" tumango ako kay bakla kaya naman nagmadali na kaming pumunta sa may abangan ng sasakyan.

nang makarating kami sa waiting station ay narinig ko ang mabibigat na paghinga ni mila.

she touched my cheeks kaya naman hinawakan ko rin ang kanya pabalik.

good lord, thank you for waking mila up, i was so messed up kung hindi pa siya gigising. binabaliw niya talaga ako sa totoo lang.

"d-daniel..." she panted, halatang nahihirapan siya.

inutusan ko munang bumili ng tubig si daehwi para ipainom 'yon kay mila.

"ne, mila!? nandito lang ako, hindi kita iiwan." i said to calm her. she cried quietly habang nakapikit pa rin pero nagsasalita siya.

why is she crying, anyway? nasaktan ba siya?

"d-daniel, mianhae. mianhae." she cried and cried while caressing my cheeks, her habds were shaking a bit.

i hold it and asked her.

"why are you apologizing to me, mila?" naguguluhan kong tanong sa kaniya. why does she keep on saying sorry kahit wala naman siyang ginagawa sa akin.

"mianhae. mianhae. mian-" i cut her off, gumising siya ng bahagya at napahagulgol habang hawak hawak ko pa rin ang kanyang mag-kabilaang pisngi.

"bakit ka ba nags-sorry?" napabitaw siya mula sa pagkakahawak sa akin at tumingin sa baba.

"ang laki ng pagkakasala ko sa 'yo, tama si somi. i should tell you the truth. kanina lang, she confronted me. she slapped me so hard," napamura ako ng mahina dahil sa narinig na 'yon. humikbi siya at hinawakan ang nagkukuyom kong kamao para pakalmahin.

"she did the right thing, don't hate her, please. hate me instead. i'm the one you should blame. hindi si somi, kundi ako. ako, daniel. ako ang nanloko sa 'yo pero listen, listen to every words i will say." she continued, it seems like she's breaking apart pero mas durog ako kesa sa kanya.

what the hell is this confession?

"may plano kami ni jihoon, ang pabagsakin ka pero-" that's it. without any explanations, umalis na ako sa harap ni mila.