Ang aking Binibining Tomboy

unang pahina

"Maria Isabelle Alejandro! gumising kana!"

bigla akong napabalingkwas sa narinig at napakamot nalang sa ulo,

"Ma! ilang ulit ko bang sasabihin sainyo na ayokong tinatawag yang amoy utot na pangalan ko?! "

frustrated kong sumbat kay mama habang nag iinat

bumaba na ako nang parang siga at naghilamos sa kusina

sino ba kasing nakaisip sa pangalan na iyan? nakakainis, at sasabihin ko lang yung totoo, hindi ako pusong babae! dahil sa babae ako nagkaka interes! joke!

oo aaminin ko, nilamon na ako ng pagkaboyish ko, siguro simula nang niloko ako nagkaganito na ako, mga lalaki ay manloloko! bitter na kung bitter!

napa buga nalang ako ng hininga sa naisip at pumunta na agad sa hapag kainan

nagluluto si mama ng noodles at inilapag niya ito sa mesa pagkatapos niya itong lutuin

pumunta ako sa lamesa at umupo na

"ma timplahan mo po ako ng gatas"

nakahalukipkip naman si mama at tinaas niya ang isa nitong kilay

"anak! ilang taon ka na ba ha? graduated kana at may trabaho kana! kailan ka pa magiging independent? kailan ka pa magbabago! kailan mo ako bibigyan ng apo?! alam mong iyan lang ang inaabangan namin ng iyong ama! alam mong nag iisang anak ka lang sa pamilyang ito-"

napasuntok ako sa lamesa sa sinabi ni mama, at nagulat siya sa aking inasta, napatigil siya sa mga sinasabi niya at alam kong alam niyang hindi ko pa kayang maging babae ulit tulad nang dati, dahil alam niya ang hirap kong maka move on at makabangon sa nakaraan,

araw araw nalang yan ang naririnig ko, hindi nalang ba pwedeng tanggapin nila na hinding hindi ako magbabago para lang sa kagustuhan nilang magka apo?!.tsk!

bigla na akong tumayo at nagdabog

"wala na akong gana"

ang huli ko nalang na saad bago ako maka akyat sa aking kwarto, alam ko, mali ang ginagawa ko pero kasi mama, hindi na madali sa akin ang magtiwala sa isang lalaki, lalo na at naranasan ko nang maloko at napaasa, kaya ako ganito ngayon dahil ayoko nang masaktan, sobrang nakakatuwa at masaya ang magmahal, alam na alam ko iyon dahil ako mismo ay nakaranas nadin ng ganuong pakiramdam, pero lahat nang saya ay may kapalit na sakit

flashback
5 years ago (first year college)

naglalakad ako sa hallway, kasa kasama ko ngayon ang taong nagbibigay kulay ng aking buhay, ang una at huli kong kasintahan, si Jean

magkahawak kami ng kamay, yung tipong wala sinuman ang pwedeng magpapahiwalay sa aming dalawa,

yung paligid namin na animoy walang problema, at napapaligiran kami lagi ng mga bulaklak at mga paro paro, hindi ko talaga maipagkakailang hindi ko siya kayang iwan

nang dahil sakanya nag aayos ako, nag dredress ako at pinagbubuti ko ang aking pag aaral, masasabi ko na inspirasyon ko siya sa lahat ng aking ginagawa, he's my everything

habang magkahawak ang aming kamay ay tumingin ako sakanyang mga mata, nakikita ko sakanyang mata ang galak at sigla, mahigpit niyang hinahawakan ang aking mga kamay na animoy nakadikit na ng permanente ang aming dalawang palad,

bigla kaming huminto sa aming paglalakad at alam kong may sasabihin sa akin si Jean kaya hinintay ko ang sasabihin niya

"ah belle mamaya pala, mauna kanang umuwi, alam kong biglaan pero mamaya kasi kakailanganin ako sa basketball team namin, Im sorry belle, promise i'll make it up to you" at hinawakan niya ang aking dalawang kamay habang sinasabi ang mga iyon

sabagay, wala namang kaso sakin yun, naiintindindihan ko siya total may tiwala naman ako sakanya at alam kong hinding hindi siya magsisinungaling sa akin, kasi alam ko na mahal na mahal niya rin ako

napa ngiti ako at tumango
nakita ko ang kislap sakanyang mga mata at hinalikan niya ang magkabilang likod ng aking kamay

"pangako babawi ako!" saad niya ng nakatitig sa aking mga mata

"i love you belle"

namula agad ang aking pisngi sakanyang mga sinasabi at tumingin ako sa ibang direksyon para hindi niya ako mahuling namumula

oh my goodness! what the fudge is happening to me!

"oh nasaan ang sagot ko?" napatingin ako sakanya at naka pout siya habang hinihintay ang aking sagot

sasagot na sana ako ng hinalikan na niya ako sa aking labi at kumaripas na siya ng takbo kitang kita sa mga ngiti niya na para siyang nagtagumpay sakanyang plano

"what the hell?!" sigaw ko sa kanya habang umaalingaw ngaw ang boses ko sa hallway

end of flashback

sa tutu usin parang sa relasyon namin ni jean ay walang mangyayaring mali, walang makakapaghiwalay sa amin, ang akala ko siya na,

napahiga ako sa kama at napahilamos nalang ako sa aking mukha, past is past and i regret being with him, i regret the day that i loved him, and i regret the day that i trust him with all my heart, that jerk! he does'nt deserve any of my kindness!

napa kuyom ang aking kamao sa naisip,
simula nang wala na kami, tinapon ko lahat ng mga binigay niya sa akin, sinunog ko na din lahat ng mga dress ko na sinusuot ko nuong mg panahong nag dadate kami, kaya ang natira nalang sa closet ko ay mga t shirt lang at pants, tinapon ko na din ang mga pampaganda ko at pinagtuunan ko nalang ng pansin ang pag aaral ko sa taekwondo at judo pati narin sa academics, pinagupit ko na din yung aking buhok dahil mas naaalala ko lang ang siya because he likes my he says, or pinapaniwala niya lang ako para mahulog sa bitag niya ewan! basta i hate my hair!

kahit wala na siya ay naging tahimik na ang buhay ko, hindi na ako umiiyak, hindi na ako yung babaeng humahabol sakanya after many years, im already a different person, the way i act, my clothes and my way of speaking, pero syempre hindi mo parin matatangal na babae parin ako sadyang nagpapakboyish nalang ako para wala nang magkagusto sa akin at layuan na ako ng mga lalaki,

i hope being boysish can solve my weakness.