Don't ferget me

Tussenhalte

Thomas zat op z'n gaf. Hij wachtte duidelijk op iemand. Thomas is een jonge dertiger die ook veel te vroeg aan z'n einde kwal door een stom auto ongeval. Hij was niet in de fout maar werd wel bestraft met de 'doodstraf' letterlijk. Zijn vriendin die naast hem had gezeten was er vanaf gekomen met enkele hoofdwonden. Elke woensdag, vrijdag en zondag kwam ze op 'bezoek'. Dat had Willy me toch verteld toen hij zag dat ik naar Thomas was aan het kijken. Willy was een man van in de tachtig jaar die in zijn slaap was gestorven. Natuurlijke dood. De meeste zijn in zo gestorven. Dat vindt ik maar goed ook. Iedereen is altijd wel heel vriendelijk maar ik kom toch het beste overeen met Thomas. Meestal zit iedereen per 3 of 4 op een graf wat te praten over vroeger of de laatste roddels van het dorp te bespreken. Als iemand 'bezoek' heeft krijgt van familie dan wordt die meestal even met rust gelaten. Willy zat alleen op z'n graf. Ik ging bij hem zitten. "Willy, heb je nog veel familie?" properder ik rustig een gesprek op gang te krijgen. Willy schudde z'n hoofd. "Mijn vrouw en ik konden geen kinderen maken."

"En je vrouw leeft zij nog? Of loopt ze hier ook ergens rond?"

Willy moest even lachen.

"Nee, Rosa is al 3 jaar geleden gestorven."

"Dus dan is ze hier?"

"Nee, ze is al daar boven."

"Daarboven?"

"Ja, jij dacht toch niet dat je eeuwig hier op aarde mocht blijven rond zwerven?"

Ik aarzelde even en bedacht me plots dat het aantal mensen niet gelijk was met het aantal graven die hier lagen.

"Ik zal het je uitleggen", zie Willy plots,"waar we nu zijn is een tussenhalte. Zodra je sterft maakt je geest zich los van je lichaam. Daarna kun je blijven 'leven' hier op aarde tot je tijd is gekomen om naar boven te gaan."

"Wanneer is het dan iemands tijd?"

"Niemand weet het zeker maar mensen zeggen dat je tijd gekomen is als je bent vergeten."

Het bleef even stil. Ik besefte plots dat alle 'mensen' waar ik al mee had gepraat hier nog maar maximum 1 jaar geleden overleden waren. Willy stond op en zei dat hij een langs ging gaan bij Paul. Ik knikte even kort. Hij was bang. Waarschijnlijk besefte hij maar al te goed dat het niet lang zou duren voor hij zou worden vergeten. Aangezien hij geen familie had en nog nooit iemand hem had komen 'bezoeken' zou het niet meer lang mogen dure. Ik probeerde subtiel met Thomas hier over te praten toen zijn vriendin weer naar huis was maar hij leek het onderwerp te willen ontwijken. Bij al de andere had ik ook niet veel succes. Het leek wel een taboe.