Bizim Mucizemiz

[bölüm 4] Sürprizin Sonu

Hüma,Sanem'in gözünü açtığı anda Sanem yeni doğmuş gibi etrafa bakıyordu...
Herkes,evet evet herkes buradaydı. Sanem'in 1.sınıf arkadaşları bile buradaydı. Durum Can için pek de farklı sayılmazdı onun ilkokul arkadaşları bile buradaydı. Bunların hepsini bir saatte nasıl becerdiler diye düşünürken Can,Sanem seslendi "Gözümü neden kapattınız ?" Hüma o sırada Can'a sevimli bir bakış attı. Can ise sözlerine nasıl başlayacağını bilmezken,birdenbire kelimeler dökülüverdi ağzından : "Hayatım,aşkım benim... Seninle o locada karşılaştığım gün,böylesine bir tesadüfün daha doğrusu böylesine bir mucizenin hayatımı bu denli değiştireceğini bilmezdim,biliyor musun ?" Sanem o sırada kafasını sallayarak,Can'ı onaylamıştı. Can sözlerine devam etti : " Ben seni görmeden sevdim Sanem,sesini duymadan sevdim,elini tutmadan sevdim,hayallerini bilmeden sevdim, ben seni kokunla sevdim. Ama sonra anladım ki senin kokun bizim geleceğimizin 'eşsiz' kokusundan başka bir koku değilmiş. Sen,sen benim hayatımın baştacısın,sen benim 'aşkım'sın..." Sanem ne diyeceğini bilemiyordu aklına gelen tek şey Can'a olan aşkıydı,büyüleyici aşkı... Sanem bunları düşünürken Can son sözünü söylemeye başlamıştı bile : "Birtanem,hayatımın aşkı,sevgilim ben şikayetçiyim bu durumdan..." Sanem duyduklarına inanamamıştı,bu ne biçim cümleydi böyle birtanemle başlayıp şikayetçiyim diye bitirmişti !
Sanem dayanamayıp : "Neden şi-şikayetçisin sen ?" diyebildi.
Can sözlerine devam ediyordu: "Ben,ben sensiz uyumaya,sensiz uyanmaya,sensiz kahvaltı yapmaya,sensiz eğlenmeye dayanamıyorum artık,şikayetim bu yüzden." Sanem rahatlamıştı. Can devam etti :"Ben artık seninle ayrı uyumak istemiyorum,benimle evlenir misin aşkım ?"
Sanem titriyordu,beyni çatlayacak gibiydi,hiçbir şey hissetmiyordu,'evet' bile diyemiyordu ki... Evet diyebilmek için kendisini zorladı,zorladı ama sadece "e-e" diyebilmişti ve sonrasında birdenbire yere yığılıvermişti...