𝓛𝓸𝓿𝓮 𝓪𝓽 𝓯𝓲𝓻𝓼𝓽 𝓽𝓮𝔁𝓽

𝓽𝓮𝔁𝓽

Έβαλε γρήγορα τα ρούχα και τα παπούτσια της και σήκωσε το κινητό από το έδαφος.

Ο ήλιος είχε δύσει και έπρεπε να γυρίσει σπίτι γιατί αλλιώς θα έβρισκε τον μπελά της.

Σκούπισε τα δάκρυα της αλλά αυτά συνέχισαν να τρέχουν ασταμάτητα στα μάγουλα της.Ήθελε να τσιρίξει δυνατά,αλλά η φωνή της έβγαινε προς τα έξω.

Έβαλε μέσα στην τσάντα την βρεγμένη πετσέτα της, και άρχισε να τρέχει σαν να μην υπάρχει αύριο.
Βγήκε μέσα από το δασάκι και άρχισε να κατευθύνετε προς το σπίτι της. Αυτό που δεν πρόσεξε όμως ήταν το αμάξι που περνούσε εκείνη την ώρα.

———— 4 μήνες μετά —————

Ο κρύος άνεμος που φυσούσε πέρασε μέσα από τα μαλλιά της κοπέλας που καθόταν στην μέση του λιβαδιού,στο ένα της χέρι κρατούσε ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα.Το αγαπημένο της λουλούδι.

Μειδιάζοντας, προχώρησε πιο κοντά, και σχεδόν μπορούσε να δει αυτό που στεκόταν ψηλό και περήφανο μπροστά της. Κοίταζε για λίγο τις μαργαρίτες που μεγάλωναν κοντά της,βρίσκοντας περίεργο το πως μπορούσε κάτι τόσο όμορφο να μεγαλώσει ανάμεσα στους νεκρούς.

Μπορεί να είχε έρθει εδώ για έναν συγκεκριμένο λόγο, αλλά τώρα που είναι εδώ, είναι λες και δεν ήθελε να είναι εδώ. Το είχε σκεφτεί αρκετές φορές αφού έγινε η κηδεία,αλλά δεν είχε το θάρρος να πατήσει το πόδι της σε αυτό το ανοιχτό λιβάδι.

Ίσως έφταιγε το αλκοόλ που έτρεχε στις φλέβες της και της έδωσε αρκετό θάρρος να το κάνει,και τώρα εδώ ήταν,στεκόταν μπροστά της.Δεν μπορούσε να το πιστέψει:ούτε να το αποδεχτεί. Να αποδεχτεί ότι κάτω από αυτήν την ταφόπλακα αναπαυόταν μια καλή φίλη: το μόνο άτομο που της είπε ότι την αγαπούσε για αυτό που ήταν.

Πήρε μια βαθιά ανάσα, ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της καθώς διάβασε το όνομα που ήταν γραμμένο. Park Lia. Αυτό που έβλεπε ήταν μια γκρι,μουντή ταφόπλακα που σε καμία περίπτωση δεν παρουσίαζε το άτομο που αναπαυόταν. Δεν έδειχνε πόσο σπουδαία και πόσο μαχητικός τύπος ήταν.Δεν είχε δείξει σχεδόν ποτέ σε κανέναν τις δυσκολίες που περνούσε, όλους τους στόχους και τα όνειρα που είχε.

Δεν μοιραζόταν το ποσό συμπαθητική και ευγενική ήταν, πόσο προσηλωμένη ήταν σε αυτούς που αγαπούσε.Ήταν πολύ νέα για να πεθάνει, παρά πολύ νέα,και είχε τόσα πολλά να προσφέρει σε αυτόν τον άδικο κόσμο.Δεν είχε σημασία το πόσο σκοτεινό ήταν το παρελθόν της, ούτε το τι λάθος είχε κάνει στο παρελθόν,ήταν μια καλή κοπέλα.

Και ο τρόπος που πέθανε δεν της άξιζε καθόλου.Δεν της άξιζε να αφήσει την τελευταία της πνοή σε ένα ασθενοφόρο,που την οδηγούσε στο νοσοκομείο, αφού την χτύπησε ένα  αυτοκίνητο και την πέταξε 3 μέτρα μακριά.

Άφησε τα λουλούδια κάτω και αγκάλιασε τον τάφο καθώς φώναζε ξανά και ξανά κλαίγοντας "Συγνώμη εγώ φταίω για όλα.Άμα δεν τα έλεγα όλα αυτά τότε ίσως τώρα να είσουν εδώ"

Ένας απαλό αεράκι άρχισε να φυσάει , και  ένιωσε λες και κάποιος της χάιδευε το μάγουλο και της έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά.Ήταν λες και ήταν εδώ μαζί της και την παρηγορούσε.
Σκούπισε τα δάκρυα της και τότε λες και την είδε από μακριά να της χαμογελάει, χαμογέλασε και αυτή.
"Αντίο Lia θα ζεις πάντα μέσα στην καρδιά μου" ψιθύρισε καθώς έφευγε από εκεί.