git başımdan chanyeol, ben sana göre değilim :: pcy x bbh

𝟛𝕣𝕕

Gözlerim açılır açılmaz kollarımı açarak esneme hareketlerine başlamıştım. Oda karanlık olduğu için karanlığın çöktüğünü anlayabiliyordum. Kapının camından yansıyan ışıkla odam biraz olsun aydınlanıyordu, kolayca telefonumu bulup saate baktım. İçim rahatlamıştı, saat henüz 7'ydi. Yemeği kaçırmamışımdır diye düşünüyordum. Doğrulup ayaklarımı yataktan aşağı sarkıttım. Ürperti sarmıştı vücudumu. Yatağın ucuna fırlattığım hırkamı üstüme geçirip odadan çıktım.

Jongin ocağın başında tencere karıştırıyordu, gelen kokuya göre çorba olabileceğini tahmin ediyordum. Sehun ise onun yanında dikiliyordu, bir gözü Jongin'de diğer gözü de televizyondaki haber programındaydı. Haber izlemeyi çok severdi. Neredeyse hiç kaçırmazdı. Kaçırdığında da Youtube'tan izlerdi zaten.

Salonda ve mutfakta üçüncü bir kişi göremeyince rahatlıkla çılgın ikilinin yanına gittim. "Canlarım. En sevdiğiniz abiniz uyandı." Bir kolumu Sehun'un omzuna, diğer kolumu da Jongin'in beline sardım. "Nasıl özlemişim ya, minnoşlarım benim."

Jongin eliyle kollarıma vurdu. Bir anda boşluğa düşünce somurttum. "En sevdiğim abim artık Chanyeol, sen değilsin."

Kaşlarımı çatıp inanmayarak ona baktım. "Beni özlediğin için trip atıyorsun değil mi Jongin???"

"Eve gelirken Jin'le karşılaştım, seni Sehun'un poposunu mıncıklarken görmüş." Sungjin, alt kattaki komşumuzun 7 yaşındaki oğluydu. Nedeni hiç bilmediğim bir şekilde çocuk benden nefret ediyordu. Ne zaman beni görse benimle uğraşır, hiç olmadığı kadar yaramaz olurdu. Hayatımda böyle belalı bir çocuk görmedim, cidden.

"Sen iflah olmazsın Kim Jongin." dedi Sehun iç çekerek.

Oda arkadaşım dakikalardır ortalıkla yoktu, bu yüzden evde olmadığını anlamıştım. "Oda arkadaşım nerede?"

"Arkadaşlarıyla içmeye çıktı. Üzüldün mü göremeyince?"

Sehun bana alttan alttan mesaj gönderiyordu sanki. Yüzüne bakıp kaşlarını oynattığını görünce emin olmuştum buna. "Sen üzülmüşsündür kesin."

Jongin bir bana, bir Sehun'a baktı. "Sen niye üzülüyormuşsun Sehun?"

Sehun alev saçan gözlerini bana dikti. Omuz silktim. İntikam alırken biraz aşırıya kaçabildiğimin farkındaydım, ama yapacak bir şey yoktu. Sehun Jongin ile uğraşırken kıs kıs gülerek kendimi televizyonun karşısındaki koltuğa bıraktım. Özlemişim, Seul'ü. Jongin ve Sehun'u.

---

"Çocuklar! Buraya gelin!!!" Gözlerim duyduğum bağırtıyla açılırken neler olduğunu anlamaya çalışıyordum aynı zamanda. Odanın içinde biri dikiliyordu, hem de tam tepemde. Gözlerini kocaman açmış bir şekilde yüzüme bakıyordu. Gözlerini kırpmıyordu bile. Uyku sersemi olmama rağmen kısa süre içerisinde onun oda arkadaşım olduğunu anlamıştım. Ve oda arkadaşımdan buram buram içki kokusu geliyordu. Sarhoştu yani.

Jongin ve Sehun aceleyle odaya girip bir bana bir oda arkadaşıma bakmaya başladılar. "Ne oldu?!" Jongin endişeyle sormuştu, farkında olmadan o da Chanyeol gibi bağırmıştı.

"Ş-şuraya bakın!" Eliyle beni gösteriyordu. Korkuyla kendimi incelemeye başladım. Neyim vardı? Altıma kaçırmış olabilir miydim? Yorganı kaldırıp pijamama baktım. Temizdi. Peki ne yapmış olabilirdim bu kadar tepki gösterecek?

"Chanyeol anlamıyorum, neden Baekhyun'a bakıyoruz? Baekhyun sorun ne?" Sehun çatılmış kaşlarıyla bana baktı. Ellerimi iki yana açıp bilmediğimi işaret ettim.

Chanyeol'ün omuzları yavaşça inerken onun rahatladığı gözünden okunabiliyordu. Birkaç saniye içerisinde iyice sakinleşmişti. "Afrodit'in oğlu olduğunu düşünmüştüm ama oda arkadaşım Baekhyun'muş. Delirdiğimi düşündüm birkaç dakikada. Fotoğraftaki çocuğun bu olduğuna emin misiniz?" Son cümlesini Sehun ve Jongin'e bakarak söylemişti. Bu bir soruydu, sanırım. İkisi de şaşkın bakışlarla kafasını sallamıştı. Chanyeol gülümseyerek elini bana uzattı. "Merhaba Baekhyun, ben Chanyeol. İyi ki tanıştık."

Hala şaşkın olduğum için ancak elini tutabildim. Üstelik olanlardan sonra, bana bakışları donup kalmama neden olmuştu. Ağzımı açıp memnun olduğumu söylemek istedim ama sanırım hipnotize olmuştum. Park Chanyeol ile ilk tanışmamız böyle olmuştu.