"Mag-ingat ka." Sabi ni mama habang hawak ang balikat ni papa.
I'm just watching them. I'm sad. Really sad. But I don't have a choice. Si Papa ay isang military, na ngayon ay pupunta na sa ibang lugar dahil sa kanilang misyon. Sanay naman ako pero siyempre nalulungkot din ako.
"I will. Always." Sagot ni Papa kay Mama sabay halik nito sa noo.
My heart suddenly fluttered. I can really feel their love for each other.
"At ikaw naman, Jolene." Umayos naman ako ng tindig sabay ngiti kay Papa. "Bantayan mong maigi ang mama mo. Ikaw na ang magsaing. Malaki ka na."
I smiled at him and said, "Opo."
Ngumiti siya't ginulo ang buhok ko. This is his hobby. And I will miss this.
Sabay kaming napatingin sa labas nang narinig namin ang busina ng isang Willy's Truck. Sa truck na iyon ay halatang mga kasamahan ni Papa dahil sa suot nilang unipormeng pang militar.
"Aalis na'ko. Until we meet again." Ngiting sabi ni Papa sa'min sabay yakap sa aming dalawa ni mama. Dito na'ko tuluyang umiyak.
Hindi ako pinansin ni Papa, sa halip ay lumakad na siya palayo habang bitbit ang kaniyang bagahe.
I just watched him walking away. He's not looking back. He climbed at the truck but he's not looking back. How can he managed not to cry? He's a tough guy. He really is. I want to be him. I want to be tough. Pero kahit anong pilit ko, lalabas at lalabas pa rin ang katotohanang mahina ako.
"Jolene... pumasok ka na." Narinig kong sabi ni Mama. Kahit ni isang salita hindi ko narinig na pumiyok siya.
Ako lang ba ang binansagang mahina rito?
"Mama." Tawag ko kay Mama habang papapasok na sa loob ng bahay.
"Hmm?" Tanging sagot niya lamang sa'kin habang siya'y nagtatahi gamit ang makina.
Suddenly, I looked into her eyes and find sorrow.
At last. I'm not the only one here in the house who can feel sadness. Even mom. But this is not the right time to rejoice. I'm still sad.
"Punta lang po ako sa bakante. Magpapahangin lang."
"Sige. Huwag kang magpapagabi."
"Opo."
Dumiretso ako sa labas. Kasabay nun ng pagtawag ko kay CJ. He's my dog and a Brittany Dog. He was a stray dog but I adopt him. The moment I remember, sunod siya ng sunod sa'kin the day when I gave him food. May breed kasi, kaya sayang naman kung hindi mo kunin di'ba?
He is also easy to train so he can understand me whenever I release commands.
"Sumama ka sa'kin." Sabi ko sa kaniya at mukhang naiiintindihan naman niya dahil sumunod rin siya sa'kin.
"Gusto kong magpakamatay."
