Unpredictable Reasons To Love

The Princess's Lone Savior

_______________________

Chapter Four

_________________________

Jennie's POV

Ako si princess Jen, alyas kong pangalan ay Jennie. Maraming naghahangad na maging katulad ko, maganda, matalino, matapang, at natural born princess. Lahat ay na sa akin, at kapag kinurunuhan na ako hindi lang lahat, kundi ako ang mamamahala sa isang bansa. At ang masasabi ko lang ay hindi madali ang maging prinsesa, at sa sitwasyon ko ngayon, marami nang gustong magpapatay sa akin. The reason? I was chosen to rule the the whole kingdom and my country, and now I'm in depth a big depth of survival. Hindi na rin ligtas sa loob ng palasyo, wala na rin akong mapagkakatiwalaan doon, kung meron man baka matagal nang pinapapatay ng mga taong gustong magpapatay sa'kin.
Gayun pa man marami ring mga taong kilala ako bilang salbahe at walang galang na prinsesa, subalit sa paningin ni lolo ibang iba ako sa pangkaraniwan. Hindi ko talaga maintindihan ang buhay na talagang nakatadhana na sa iyo, pero kailangan ko itong tiisin, kailangan ko itong harapin. Subalit kailangan ko munang matutong maging matatag, at matutong lumaban.
Napatigil ako bigla sa pagtatakbo, habang hinihingal akong napatitig sa sa lalim ng water falls.

Isang yabag ng tao ang narinig kong papalapit, at isang matulin na pagputok ng baril nito, pero kaagad ko namang naiwasan ng mabilis, instead I was hit on my shoulder. The only choice I've got is to jump or lose everything.
I closed my eyes and jump straight down to the dark cliff side of the water falls. As I felt the great impact of water splashed on me.

_______________________________________

I woke up when I felt like someone's touching my shoulder. Nang mapaigtad akong makita ang isang lalaking naka half naked lamang sa harapan ko.

"Waaah?! Who are you?!! And what are you doing to my shoulder--"
Napatigil ako bigla ng makitang may band aid ang braso ko.
Bigla namang sumakit ang ulo ko

"Ahhg! My head, it hurts!" I exclaimed as the guy handed me a bottle of water

"Heto, inumin mo nilagyan ko na 'yan ng gamot, medyo mapait nga lang, pero tiisin mo para mawala na 'yang panghihilo mo" ani nong lalaki. Napaka lalim ng boses niya.

Kaagad ko naman kinuha ang baso saka inubos nito.

"S-Salamat" ani ko at nag aalinlangan pang ibalik sa kaniya ang baso. Pero dahan-dahan naman niyang kinuha sa'kin.

"May niluto akong pagkain pagsaluhan na natin ang isda saka may sopas din akong inihanda" ani niya saka lumabas.

"Ah siya nga pala, kung gusto mong magbihis hiramin mo muna 'yung damit ko diyan sa may lamesa. Pansamantala lang, mukhang basa pa kasi 'yung gown mo" sambit niya sa labas ng tent.

Pagkatapos kong magbihis ay kaagad naman akong lumabas ng tent.
'yung lalaki kani-kanina lang ay naghahanda na ng pagkain sa isang plastic table.
When he noticed me kaagad naman siyang ngumiti ng matamis sa'kin.

"Ako nga pala si Taehyung kasalukuyang nag babakasyon ako dito sa islang ito" ani niya saka pinaghandaan niya ako ng pagkain.

"Teahyung, matanong ko lang ano bang nangyari sa'kin?" Bigla kong tanong.

"Ikaw lang ang nakakaalam sa tunay na nangyari sa'yo, basta nakita kitang walang malay na palutang lutang sa dagat. You must have hit your head so hard, saka may tama kang bala sa kaliwa mong braso."
Sambit niya. Bigla ko na lang naalala ang lahat ng biglang sumakit ang ulo ko

"Dahan-dahan lang saka you've got a plenty of time to rest"

This guy, hindi ba niya ako kilala?

"Saka, galing ka ba sa isang kasalan? Mukhang mamahalin kasi nong gown mo"

Mukhang wala talaga siyang kaalam-alam sa'kin. Pambihira naman.

"Ano bang lugar ito?"tanong ko pagkatapos naming kumain.

"Well, isla itong pagmamay-ari nong beach resort sa kabilang isla doon"

Napaisip ako sa sinabi niya.
Since malamang ay hinahanap pa ako ng mga assassins na'yun, kailangan ko nang kumilos.

"Mukha 'atang malalim ang iniisip mo" sambit niya saka napabuntong hininga.
"Ganito, bukas na bukas, aalis tayo dito, saka ire-report natin ang kaso mo sa mga pulis, pwede na?" Patuloy niya.

Napatingin naman ako sa kaniya

"Seryoso ka? Pero na-aabala kita sa pagbabakasyon mo, you shouldn't--"

"I feel like I should, saka gabi na we should rest, saka bukas mag iimpake na'ko para maka alis na tayo nang mas maaga" ani niya saka na tumayo.

"Taehyung" tawag ko sa kaniya saka naman siya kaagad na lumingon sa kinaroroonan ko.

"Salamat, salamat sa lahat"

"Bukas ka na mag pasalamat, matutulog pa naman tayo ngayon" pagbibiro niya.
Napangiti na lamang ako.

Still the worries are eating my senses before everything will gone for nothing. Kailangan ko ng matibay na paraan para sa sitwasyon ko ngayon. There are a lot of assassins searching to hunt me down, at ayokong may madamay sa gulo ko.
I don't even want this guy to be part of my plan. He's too naive to understand or even to protect me at any cost I guess?. But what can I do? I'm already stuck in such difficult situation right now, oh how I wish grandpa is here to comfort me.

"You know, I know a song that'll chill you down a bit, you look like your going to poop"
Rinig kong sambit niya. Na sa loob na kami ng tent, saka siya umupo sa harapan ko.

"When I was kid, at sobrang sakit pa naman ng ngipin ko no'n, then my mom told me that pupunta kami sa dentist bukas na bukas. I was really afraid, at kinakabahan. Buong magdamag akong gising dahil sa kakaisip kung anong maaaring mangyari sa'kin sa umaga, I can't even sleep still feeling the pain in my tooth. But you know what my mom did? Imbes na pagalitan akong hindi pa natutulog, she sang a special song for me. Alam mo ba kung ano ang sumunod na nangyari? I fell asleep so fast, that was the first miracle in my whole life, nakakatawa mang isipin 'yun, pero 'yun ang pinaka magandang nangyari sa'kin"

I giggled and think about what he said.
"Kaya wag mong masyadong problemahin ang susunod na mangyari sa'yo, its like na para lang nag mamadali ka and you always failed to do your task properly. First you need to calm your mind and take the first step, and even if you fail a couple of times, you should still stand up and learn to embrace your failures. And that way siguradong-sigurado ka na sa susunod mong gagawin."
Napatahimik ako at napabuntong hininga.

"Taehyung, salamat, napakabait siguro ng nanay mo, at pinalaki ka niyang mabait. sana makilala ko siya sa isa sa mga araw na'to" sambit ko at ngumiti na lamang si Taehyung nang mapait

"Kailangan mo nang matulog maaga pa tayo bukas" sambit niya saka na lumabas.

He might be weak and naive, but his mind and heart is stronger than I thought.