Hindi ko na napigilang umiyak nang umalis si Nam. Pumunta ko sa garden kung saan walang tao at saka umob-ob sa mesang nandoon at dun umiyak.
I know, it's my fault.
I don't want to blame anyone for being miserable.
Lagi namang ganun.
Even in my family. It's my existence fault. I do many things to make my mother thinks harder of my existence.
I always dream to collide and be forgotten.
I destroy my moms plan and dreams. I hate my father for the reason of my existency. I f*cking hate myself more, for don't having a good sense of humor.
I hate myself for not being beautiful.
I hate myself for not being wealthy.
I hate myself that I can't do better, though I try hard to makes things better.
I hate myself for being I am.
Nang mapagod sa kaiiyak ay wala sa sariling dumiretso ko ng locker. Nang buksan ang locker ay napatitig ako sa bracelet ko.
EXIM.
Why I always feel not belong?
Dahil ba tahimik ako? O dahil sa experience ko? I don't know
Napatitig ako dun at muling ibinalik ang tingin sa locker. Kinuha ko ang ilang pirasong art materials at dumiretso sa student lounge.
Hindi ako pumasok sa lahat ng subject. I know na kaklase ko sila with my few subjects but I don't attend any subject just to make a sorry letters for all of them.
Kumuha ako ng tig iisang yellow card paper. At dinikitan yun ng kung anu anong disenyo, ayon sa mga gusto nila maging at pangarap nila.
Una kong ginawan ng letter si Madz. She wants to be a graphic designer, kaya nag drawing ako ng ilang animation sa papel na balak kong ibigay sa kanya. At dinikitan ng ilang sticker na technology na ginagamit ng mga kumukuha nito.
Next kong ginawan ay si Xandra. She wants to be a fashion designer kay gumuhit ako ng isang pari habang kahon sa gilid ng papel at gumuhit ng isang disenyo ng damit. Matapos ay nag drawing pa ko ng ilang lugar na balak niyang mapuntahan.
At kinulayan yun gamit ang prisma color ko. At saka sinimulang sulatan ng mensahe ang loob.
Sumunod ay si Nam. I have to say sorry to her, though I know she is not mad at me. I still broke a rule.
She wants to be a painter /artist. That's why, I just become more creative with my letter that I am going to give to her.
Matapos ang ilang oras. I already made it. Napatingin ako sa orasan na naroon at nang mapansin na malapit nang matapos ang last subject nila ay dumiretso na agad ako sa locker nila para ihulog yung mga letters na ginawa ko. I also leave a cake sa locker ni Madz, alam kong sa lahat siya yung pinaka tampuhin.
Then, I decided to leave and go home.
Nam's POV
After leaving Elle in the head quarter, I decided to go back.
I know she is not fine.
Ma sekreto siya, even her feelings and emotions, madali niyang naitatago. Kaya naisipan kong bumalik, at nang pagbalik ko I saw her tears fell down.
Pununasan niya agad yun at agad na umalis sa kinauupuan niya at tumakbo kung saan. Napa sandal ako sa punong nandoon.
That was the first time.I saw her crying. Nakita kong nasasaktan siya ng sobra-sobra. Napapikit ako, I know na hindi lang to dahil sa nangyari kanina.
