Bez Litości - Wiedźmińskie opowiadanie

IX

Kilka dni po wydarzeniach, nad jeziorem było już spokojnie. W księstwie zapanował spokój. Król odzyskał córkę, a Nilven wolność. Dalia została surowo ukarana, rozkazano spalić ją na stosie za uprawianie czarnej magii. Damyan de Miris zrozpaczony utratą ukochanej popełnił samobójstwo, topiąc się w Świtezi. Księżniczka zaznała spokoju i nie była zmuszona wychodzić za mąż. Eskel został uznany za bohatera narodowego i sowicie wynagrodzony przez Keiso. Zaproponowano mu dom przy jeziorze, lecz nie przyjął go. Od zawsze lepiej czuł się na szlaku. Niestety mimo ogromnej pomocy ze strony Eris, nie została zauważona w księstwie. Nadszedł dzień opuszczenia księstwa Mormackiego przez wiedźmina. Postanowił udać się do Eris, aby porozmawiać z nią ostatni raz. Nie chciał jej zostawiać, spędził z nią wiele wspaniałych chwil. Był przekonany, że zakochał się w wampirzycy. Przemierzał przez las na Wojsiłku, zbliżając się do opuszczonego dworku. Okolica była zalana mgłą i mrokiem. Eskel zsiadł z konia i wszedł po schodach do mosiężnych drzwi. Zapukał, po domu rozniosło się echo.

- Witaj - jak zwykle Eris go zaskoczyła, pojawiając się za nim. Odwrócił się z uśmiechem i ujrzał, jak wampirzyca głaska Wojsiłka.

- Polubił Cię - zaśmiał się.

- Chyba nie tylko on. Mam rację? - odpowiedziała, spoglądając na Eskela.

- Przyjechałem się pożegnać. Muszę ruszać na szlak.

- Nie ty jeden opuszczasz to miejsce.

- Co masz na myśli?

- Też wyjeżdżam. Nie jestem tu potrzebna, nieważne co zrobię ludzie i tak będą mnie nienawidzić.

- Dokąd więc zmierzasz?

- Tego jeszcze nie wiem. Gdzie mnie los poniesie.

- Może chciałabyś towarzyszyć staremu wiedźminowi na szlaku? Przyda mi się pomoc cyrulika.

- Chyba bardziej moc wampira - zaśmiała się.

- Tak, to też - odpowiedział śmiechem. Szedł po schodach do Eris, która dostojnym krokiem zbliżyła się do niego. Spojrzeli sobie w oczy, Eskel przyciągnął ją do siebie. Zamarli w swoich objęciach na dłuższą chwilę. Następnego dnia wyjechali razem w nieznane.