Tommorow AFTER Tomorrow (future tense) Completed

Chapter 30

[Broken Hearts 30]

Ilang araw akong humikbi ng humikbi sa kulungan, ako lang mag-isa at mas nararamdaman kong ako lang mag-isa na parang tinalikuran na ako ng mundo. Ilang araw din akong hindi kumain, tulala lang sa sahig. minsan ay tatanawin ko sa maliit na bintana ang kawalan habang buhos-buhos na pumapatak ang mga luha ko. tila wala na itong plano na tumigil at habang buhay ng tutulo

Isang araw habang nakatanas ako sa bintana, napansin kong hindi maaliwalas ang ulap. tila nakikisabay ito sa lungkot na aking nadarama, haggang sa bigla na lang pumatak ang mga mabibigat na tubig ulan dala ang sakit, kirot, at lungkot na dinadala nito. Tila umiiyak din ang langit kasabay ng pag-iyak ko dito sa mundo. Buong araw umulan na parang hindi na ito matatapos pa.

Akala ko hindi na matatapos ang pag-ulan, pero nagkamali ako dahil biglang tumigil ang ulan, at sumikat ang papalubog na araw. parang pinarating nito na may pag-asa pa.

"Psst" Nagulat ako ng may tumawag na boses mula sa maliit na bintanan. Gabi na kaya nag-aalangan akong tingnan kung sino ang nasa labas ng bintana. "Psst! kuya!" that voice was so familiar, I checked who was it and in turn, I saw kenneth's face smiling towards me. gumaan ang pakiramdaman ko

Tinupad nga nila ang pangako nila sa akin, they will help me to escape. kahit pa ang pagtakas na ito ay magdadala ng hindi maganda sa pangalan ni Marcus as a lawyer, at magdadala din ito sa kaguluhan. but I need to, I need to do this, I need to escape, ayokong mamatay sa kulungan at hindi makabalik sa panahon ko, hindi ko maayos ang lahat.

Giniba niya ang riles na nagsisilbing sangga ko dito sa loob. hanggang sa pumasok ako doon upang makalabas, medyo mataas ang riles, pero nakaya ko din, para sa kapayapaan ng buhay namin!

"Kuya tara na!" dahilan para matauhan ako, tinanaw ko ulit ang kulungan. "saan tayo pupunta?" I asked. "Dadalhin ka namin sa San Carlos. you have to hide yourself there, while we're working on how you can go home"

siguro doon ako patitirahin ni Marcus sa bahay niya sa San Carlos, when he told me na mag bakasyon muna sa bahay niya sa San Carlos.

"May nakatakas!" nagulat kami ng biglang naalarma ang mga pulis. "Wag kayong gagalaw" the police shouted, he was still miles away from us, all I can see was there shadow. napupuno ng fog ang lugar.

Kenneth immediately grab my wrist and pulled me, tumakbo kaming dalawa papunta sa mga kakahoyan, sa likod ng kulungan. Madilim ng mga oras na iyon. pero kahit paano ay kasangga pa rin namin si Haring buwan na nagbibigay ng liwanag. kasabay ng mga bituin na nagkalat sa langit.

"Diretso lang kuya, may kalsada sa huli ng daang ito, doon mo makikita ang sasakyang itim ni Marcus. susunod ako" nagulat akos a sinabi ni Kenneth, tumigil siya sa pagtakbo at nakayuko siya habang hingal na hingal. "hindi kita iiwan dito netong, sabay tayong makakarating sa sasakyan ni Marcus, sabay tayong makakatakas halika na"

"psssh.. don't call me netong nga di--" I was about to grabbed his hand when I heard a shot of gun, diretso itong tumama sa puso ni Kenneth. malayo pa ang mga pulis, at hindi ko sila makita dahil nag fafog dito. parang biglang namanhid ang buong katawan ko ng makitang bumagsak si kenneth sa lupa puno ng dugo ang puso nito.

dinala ko si kenneth sa isang malaking puno at doon kami nag tago habang akay-akay ko ang katawn niyang duguan.

Parang gumanaw ang mundo kong makita si Kenneth na ganito. hindi ko makakaya pag siya'y na wala. hindi makakaya ng konsensiya ko.

"S-sabihin mo kay Catherine k-kuya.. ma-ma-mahal na mahal na mahal ko siya. you t-tell Marcus na kapag nakabalik kana sa panahon mo siya pa rin ang g-gusto kong maging Pinsan. at maging masaya kayo ni Zarina kahit magkaiba kayo ngpanahon. remember this. I want you to be my ninuno okay? kailangan ikaw ang maging lolo ko, haggang sa susunod kong b-buhay"