Perfectly Imperfect

Prolouge

"...Papunta na ako Kenzo..

Hintayin mo ako. Please. I realized I love you. I love you. I love you.

Maabutan ko pa kaya siya? Nararamdaman ko na naman ang agos ng tubig galing sa mata ko. I remembered the day when I saw this notebook. It was late. I was too late.

"Manang, nasan po si Enzo?" sabi ko ng nanginginig.

"Ay nako, ineng. Pumunta na sa America kanina lang. Balita ko hindi na sila babalik dito. Aba at hindi ba nagpaalam sa iyo?" sagot sa akin ni Manang.

Umiling ako at niyakap si Manang wala na. Wala na siya. Hindi ko siya naabutan.

"Manang, uhh, pw-pwede po b-ba akong *hik* pumunta sa *hik* kwarto niya kahit ngayon lang?" sabi ko. Hindi ko alam ang gagawin ko sa kwarto na yun. Para lang merong nagsasabing pumunta ako doon.

"Oo naman, hija," walang anu-ano nakita ko ang kama niya. May naiwan yata siyang gamit doon. Notebook. Binuklat ko. Lalo akong napaiyak sa nabasa ko.

Mas lalong lumakas ang daloy ng luha ko ng maalala ko ang mga malagim na pangyayari na iyon hawak-hawak ko pa rin ang notebook na iyon. The thing that only reminds me of him. He was the best part of me. The most important thing to me. And was my greatest Love and ever will." sinabi ko and bowed my head.

"Okay guys class dismissed," I said after I heard the bell rang.

"Nice one out there young lady," sabi niya sa akin na nagpangiti sa akin.

"I knew I would tell the best story that I have heard with you Mr. Kenzo de Vera..."