Evet eski bir ev,televizyonun üzerinde dantel,çerçevelerin arasına sıkıştırılmış vesikalık resimler...Tamam anladım;anneannemlerdeyiz. Burası çok sıkıcı olmasına ramen bu ailede beni tek anlayan kişinin evindeyiz. Dedem. Dedem hep der ki ; iyi bir dostun olmadıkça arkadaşın da yoktur demektir. Herhalde beni özetleyen tek söz.Her neyse eve girdik.Annem her zamanki moral verme ses tonuyla,"Eee Denizcik ne yapmak istersin?" Sanki her şey mükemmel! "Hiçbir şey,yukarı çıkıp uyuyacağım." , " İyi de ben çoktan kızları çağırdım","Hangi kızlar ya!" ,"Kızım kim olacak Asya,Melis ve Yasemin'i. Ama ne güzel! Ama besbelli beni mutlu etmek istiyordu kadıncağız sesimi çıkarmadım,odama gidip kitap okudum.Sonunda kızlar geldiler (Bakma sitem ettiğime deli gibi özledim onları) benim üstüme atladılar tabi hemen.Neyse sinemaya falan gittik 3 yıl önceki gibi değillerdi ama sanırım arkadaşlarının olması çok güzel bir şey özlemişim bunu :)
