"6 yaşımdaydım bu lunaparka ilk gelişimde.Annem ve babamla gelmiştik buraya.Buraya gelmek için kaç gün yalvarmıştım onlara.Annem lunapark için yaşımın küçük olduğunu düşünüyordu.Bir gün okul çıkışında babamla annem beni almaya gelmişti.Öğretmenimle bir şeyler konuştular.Sadece öpretmenimin gülümsediğini hatırlıyorum.Bizim arabaya doğru yöneldiklerinde neden mutlu olduklarını öğrenmek istemiştim.Ama onların tek yaptıkları şey sırıtmaktı.Sonunda annem " Küçük bir kardeşe ne dersin? " dediğinde şoka girmiştim.Ama sevinmiştim.Oyucak bebeklerimi giydirdiğim gibi onu giydirebilicektim ,onu dışarı çıkarıcaktım ve onunla hep eğlenicektik.Bu fikri beğenmiştim.Annem de fikrini değiştirdiğini ve bu mutlu haberin üstüne lunaparka gidip eğlenmemizin ailemiz için iyi olucağını söyledi.Çok mutlu olmuştum.Gidene kadar annemi öpüp durdum.Arabayı park ettiklerinde heyecandan ölecektim.Hemen kahkaha atarak dönme dolaba doğru koştum.Annem " Güneş,dikkatli ol düşeceksin!" Diye bağırsa da tek düşündüğüm ne kadar eğleniceğimdi.O gün hayatımın en mükkemmel günü olarak gidiyordu.Bütün istediğim aletlere binmiştim.Hepimiz gülüyorduk ve çok yorulmuştuk.Üstünde tatlı çizgi film karakterlerinin olduğu banka oturduk ve kardeşim ile ilgili sorular sormaya başladım.O kız olacakmış.Ve daha küçücükmüş.Artık eve gidip onunla ilgili hayaller kurmak istiyordum. Arabaya geri bindik ve en sevdiğimiz müziği açtık.Ta ki bir şey müzik sesini ölüm sessizliyle kesene kadar.Araba yuvarlanıyordu.Annem çığlık atıyor,babam düzeltmeye çalışıyordu.Camlar patlıyor,ters dönüp düz dönüyorduk.Sonunda araba ters durmuştu.Artık annemden ses gelmiyordu.Ona bakmak istedim son kere.Ama sıkışmıştım,ayrıca kolumu cam kesmişti.Babam çok kötüydü konuşamıyordu ama hareket etmeye çalışıyordu.Ağlamak istiyordum ,canım çok acıyordu ama ya annem duysaydı?Çok üzülürdü.Ben o gün ağlamamı sonrası için tuttum.Saatlerce hastanedeydim.Annem ve kardeşim kaza anında vefat etmiş.Babam da hala yoğun bakımda ama durumu kötüymüş.Doktorlar bana çok iyi davranıyorlar ama sanki bana acıyorlar gibi .Bu çok rahatsız edici .Ben o anda ağlamaya başladım.Ve bir daha hiç susmadım.Çünkü artık anlamıştım.Annem artık ağlamamı duymayacaktı.Sadece ağladım."
Şimdi yine aynı yerdeyim.aynı lunaparkta.Her gün geliyorum buraya .Sanki aynı olayı daha çok yaşarsam unutabilirmişim gibi . Yine aynı banktayım.Yine aynı şekilde etrafı inceliyorum belki milyarıncı kere. Yine o masumluğum üstümde.Ama mutlu değilim.Onları anılarımda yaşatıyorum.Birden yanıma birisi oturdu.Yüzümü süzdüğünü hissediyordum.Bu biraz tenimin yanmasına sebep olsa da bir şey demedim.Süzmeyi bitirdiğinde 'Galiba lunaparkta ağlayan ilk kişi sensin.' dedi.O kadar anlamsızca yüzüne bakıyordum ki bir an kendimi düzeltme isteği geldi.Benim bir şey söylemediğimi görünce 'Ben Eren,sizin adınız da hüzün olmalı herhalde?' dedi.Bu beni daha da çok ağlatmaya yetti bile .Artık dışarıdan bir fıskiyeye benziyordum.'Şey , ben özür dilerim kötü bir şey mi söyledim?' dedi.Sadece kafamı salladım ve ' Malesef ben de Güneş ' dedim.Orada saat kaça kadar oturduk bilmiyorum ama hiç yüzümüze bakmadan sanki zaten birbirimizi görüyormuş gibi hissediyordum.Saatlerce böyle konuştuk . Ve evlerimize gittik.
Merhaba! Yine hiç kimse görmese de hikaye yazıyorum.Galiba bu kitabı satılmasa bile bastırmak istiyorum .Neyse by ♥️
