My Bucket list -Remus Lupin- Voltooid

(12) Vrienden?

Ik kijk op van mijn boek en als ik naast me kijk zie ik daar Remus staan. 'O, hoi Remus.' Even is het awkward, maar dan gaat Remus naast me zitten. 'Voorspellend rekenen?' Ik knik en ik schuif het boek richting Remus toe. Hij komt ietsje dichterbij zitten en begint de sommen te lezen. Terwijl hij leest volg ik hem nauwlettend met m'n ogen. Elke beweging die hij maakt, elke frons, elke ademhaling. Hij ademt regelmatig, maar is iets sneller dan gewoonlijk of lijkt dat maar zo? Ik raak zo in gedachten dat het me niet eens is opgevallen dat Remus klaar is met lezen. 'Anna.' Verschrikt kijk ik op, recht in de ogen van Remus. Even staren we elkaar nietszeggend aan, allebei in gedachten. Ineens sluit ik mijn ogen en als ik ze weer open kijkt Remus weer naar het boek en pakt hij er een pen bij. 'Zullen we dan maar beginnen?' vraagt Remus en ik knik.

Terwijl ik alles weer terug in mijn tas stop wacht Remus geduldig. Als ik mijn spullen opgeborgen heb kijk ik op mijn horloge. Ik frons als ik de tijd aflees. 'Het avondeten begint zo.' zeg ik nog steeds mijn bik gericht op het horloge. 'Laten we dan maar alvast naar de grote zaal gaan.' Ik knik en samen lopen we naar de grote zaal. Terwijl we lopen zeggen we niks. Om eerlijk te zijn is het een fijne stilte en terwijl we lopen zet ik alles even op een rijtje in mijn hoofd. 'Hoe gaat het eigenlijk met je?' vraagt Remus ineens. 'Het is namelijk alsof we al jaren niet echt gepraat hebben.' 'Wel goed denk ik.' zeg ik schouderophalend. 'Er is niet echt iets bijzonders gebeurt.' Als ik dat gezegd heb is het weer stil, maar dit keer wel een beetje ongemakkelijk. Het is alsof ik een verplichting heb om door te praten. 'En hoe gaat het met jou?' vraagt ik dan maar. 'Z'n gangetje.' mompelt Remus en dan bereiken we de grote zaal. Het is er al wel druk, maar het avondmaal is nog niet begonnen. Ik loop naar de Gryffindor tafel toe en laat me naast Lily neerzakken. Lily mompelt "hey" als ze mij ziet, maar zodra ze Remus die achter mij staat in het vizier krijgt trekt ze één wenkbrauw op. Snel schud ik mijn hoofd dat ze er niet over moet beginnen, maar helaas snapt Alice de hint niet. 'Zijn jullie weer vrienden? Eindelijk, we dachten dat jullie nooit meer normaal tegen elkaar zouden doen.' Remus en ik kijken elkaar even ongemakkelijk aan en dan glijdt mijn blik weer naar Alice. 'O.' is het enige wat ze zegt en de rest van de groep kijkt haar aan alsof ze daarnet het stomste ooit heeft gezegd. Ik kijk weer naar Remus en zie hem ongemakkelijk naar zijn schoenen kijken. 'Hoezo? We zijn toch nog steeds vrienden?' Ik reageer op Alice, maar ik houd mijn blik gericht op Remus. Een beetje verbaasd kijkt hij op, maar zodra hij me aankijkt en ik naar hem glimlach krijg ik een gigantische glimlach terug. Doordat ik dit gezegd hebt lijkt de hele groep al een stuk vrolijker te zijn en rustig ga ik zitten. Remus loopt om de tafel heen en gaat voor me zitten en dan staat het schoolhoofd op om zijn gebruikelijke speech te geven. 

Terwijl ik met Lily, Alice en Marlene praat lopen we naar de leerlingenkamer van Gryffindor. 'Hey kan ik je even spreken?' Met zijn vieren kijken we tegelijkertijd om. Sirius geeft Remus een duwtje in de rug, waardoor hij gedwongen wordt een stap naar voren te zetten. 'Anna kan ik je even spreken?' herhaalt Remus en ik knik. 'Goed hoor.' terwijl ik dat zeg loop ik naar Remus toe en volg ik hem de menigte uit. Het duurt een tijdje, maar dan bereiken we eindelijk een lege gang. Ik ga tegen de muur staan en bijt lichtjes op mijn lip. Dat deed ik vroeger altijd wanneer ik nerveus was, maar het ergert me dat ik het nu weer doe. 'Dus waar wou je over praten?' zeg ik als hij na een tijdje nog steeds niks gezegd heeft. 'Ik wou even weten of... Of het echt wel goed zit tussen ons.' 'Hoe bedoel je?' vraag ik een beetje verward. 'Nouja... sinds dat eh... gesprek tussen ons is het een beetje awkward dus, ik eh...' 'Twijfelde of we nog wel vrienden waren.' maak ik Remus zin af. 'Nou..eh...' 'Natuurlijk zijn we nog wel vrienden.' onderbreek ik Remus en geef ik hem een spontane knuffel. 'Maar ik.. ik...' stamelt Remus als ik hem losgelaten heb. 'Ben een weerwolf.' maak ik alweer Remus' zin af. 'Remus... Het maakt het inderdaad niet makkelijker dat jij een weerwolf bent, maar je bent nog steeds Remus.' Verward kijkt Remus maar aan, maar ik leg zachtjes mijn wijsvinger op zijn mond. Een teken dat hij niet moet gaan praten. 'De afgelopen dagen heb ik best wel veel nagedacht en... Ik had je niet moeten oordelen. Ik weet ook wel dat je niemand kwaad wil doen en dat je hier niet voor gekozen hebt. Het is gewoon met mijn broer en...' Hoe langer ik praat hoe meer tranen er in mijn ogen komen te staan en Remus drukt me weer tegen zich aan. Deze knuffel duurt langer en terwijl ik naar zijn kloppend hart luister kalmeer ik al meer. 'Anna...' Als ik omhoog kijk veegt hij een paar tranen van mijn wangen. 'Ik snap het. Ik snap je echt. Als vriendschap nog te veel is dan wacht ik wel. Anna, al moet ik duizend jaar wachten. Ik wacht wel en weet je waarom Anna..., Omdat je het waard bent.'

Vote/ Comment/ Follow