ေဖ်ာ့ေတာ့သည့္ မီးေရာင္က လင္းလက္သည္ဟု မဆိုသာ။ သို႔ေသာ္ လဲ့ေနသည့္ Oh Sehun ၏ မ်က္ဝန္းသူငယ္အိမ္ကို ျမင္ႏိုင္ရန္ ဖူလံုငွ၏။
"Sehunnie .. hyung လည္ပင္းေညာင္းေနၿပီ .."
ကၽြန္ေတာ္ ဆိုသည့္အခါ Oh Sehun သည္ မေက်မနပ္ျခင္း မဲ့အသြင္႐ြဲ႕အသြင္ကို ဟန္မေဆာင္ေနဘဲ ဖြင့္ဟျပလာသည္။ ဆိုဖာေပၚ၌ သူက ထိုင္၏။ ေအာက္၌ ဆိုဖာကို မွီ၍ သူ၏ ေျခတံအစံုၾကား ဝင္ကာ ကၽြန္ေတာ္က ထိုင္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ျပန္ဇက္ခ်ိဳး၍ ဦးေမာ့ေစလွ်က္ စီးမိုးအနမ္းက်ဲေနသည္က အခ်ိန္အသေခ်ၤ။
Oh Sehun အား ဘယ္ေသာအခါကမွ် 'ဟင့္အင္း' အစခ်ီ ဝါက်မ်ိဳး မေျပာဖူးသည့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လည္တိုင္က်ိဳး၍ သရဲဘဝေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ၿပီ။ သို႔ႏွင့္ 'မင္း' 'ငါ' ပုဒ္မ်ားပင္ ေဘးလႊင့္၍ အသနားခံစာ တင္သြင္းေသာ္ျငား သူက လက္မခံခ်င္။
သို႔တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာညိဳျခင္းကို မခံစားႏိုင္သည္ကလည္း သူပင္။ Oh Sehun သည္ သက္ျပင္းခ်ကာ ကၽြန္ေတာ့္၏ အုန္းသီးအူပမာ ေခါင္းဆံေပြကို ကိုင္ဖြရင္း လႊတ္ေပးလိုက္ပါ၏။
"hyung ပဲ ေျပာခဲ့တာ .. ကၽြန္ေတာ္ schedule မ႐ွိရင္ hyung ကို စိတ္ႀကိဳက္လုပ္လို႔ ရတယ္ ဆိုၿပီး .."
ပြစိပြစိႏွင့္ပင္ ေရေႏြးေငြ႕ပ်ပ် ႏွံ႔ေနသည့္ ဧည့္ခန္းက်ယ္၌ အထီးက်န္စြာ ျပသေနေသာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားသို႔ သူ လွမ္းၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ သူပါ ႐ုပ္႐ွင္ခ်စ္ပရိသတ္မ်ား မဟုတ္။ ဖြင့္ျဖစ္သည္ကလည္း တစ္စံုတစ္ဦး၏ ေထ႐ုပၸတၱိ။ အဆံုးသတ္ေတာ့ သူ၏ အာ႐ံုကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည္က ဤအရပ္၌ ဤေဖကိုယ္သာ ႐ွိၿပီ။
"hyung .."
ေခၚငင္သည့္ ေလသံက အဘယ္အရာကို အစပ်ိဳးမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ မနက္ျဖန္ နံနက္ေစာေစာ အလုပ္ အေရးတႀကီး ႀကိဳလင့္ေနသည္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အလို မလိုက္ႏိုင္။
"Sehun .. မင္း ေျခသလံုးေမြးေတြ မရိတ္ခ်င္ဘူးလား"
"ဟာ ..?!"
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းသည့္ စကားလမ္းေၾကာင္း၌ သူသည္ အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္း မသိ ျဖစ္သြားပံုပင္။
