Oldukça çok yorgunum.
Ne düşeneçeğimi bilmiyorum artık. Acı çekiyorum ama hissetmiyorum saçma ama gerçek belkide alışmıştır kalbim, ruhum acı çekmeye.
Nefes almak fazlasıyla zorlaşıyor artık. Her nefes aldığım da daralıyorum, tükeniyorum.
Yok oluyorum sanki.
Uzayda yaşamak istiyorum aslında; herşeyden, herkezden kilometrelerce uzak yerde yaşamak istiyorum. Belkide kendime gezegen seçerim yaşamak için:
Mesela Merkür'de yaşayabilirim; parlaklığıyla, küçüklüğüyle kendimi gerçektende evime gelmiş gibi hissederim.
Veya Venüs'te de yaşayabilirim; sıcaklığıyla, görünüşüyle beni ısıtabilir.
Yada Mars'ta da yaşayabilirim; Roma mitolojine göre Mars'ta yaşam olunabilirmiş ve belkide artık rahat nefes alabilirim.
Yada belkide Jüpiter'de olabilir; enerjisi ruhuma iyi gelebilir.
Veya Satürn'de olabilir aslında; hani onun halkları varya beni sarıp sarmalar güvende hissederim.
Yada Üranüs'te olabilir; soğukluğuyla içimi açabilir.
Veya Neptün'de de yaşayabilirim; maviyliğiyle soğukluğuyla sonsuzluğu yaşarım.
Aslında bakarsanız güneş sistemindeki 8 gezegenide istemiyorum. Ben 8 gezgenden dışlanmış Plüton'u istiyorum. Çünkü bende Plüton gibiyim.
Onun gibi yapayalnızım, kimsesizim. Bende onun gibi ıssız buçaksız bir yerdeyim, yolumu kaybettim, nereye aidim bilmiyorum. Kimse görmüyor mesela onun nasıl biri olduğunu bilmeden herkes atıp tutuyorlar, kimse bilmiyor canının yandığını ve kimse bilmiyor sesizce ağladığını.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Plüton Kızın Günlüğü
ChickLitHani derler ya tüm çocukların ilk aşkı babaları olur ve ilk güvendikleri kişide babaları olur derler ya hani ve sadece demekle kalırlar. Çünkü yanlıştır söyledikleri cümleler ve kelimeler. Tüm çocukların değildir aslında sadece bazı çocuklarındır. B...
