E panjohura

48

48. Pas atyre fjaleve u ndjeva shume ne faj. Kisha zhgenjyer dy persona qe me kishin dashur vertet me shpirt. Kam lenduar pafund zemrat e njerezve qe nuk e kane merituar.
Kam vene lotet ne syte e tyre dhe kam fshire buzeqeshjen qe ato kishin.
Isha nje mekatar. Nje vrases. Nje zemerthyes.
Nje njeri mbase pa ndjenja.
Ndergjegjia ime ishte e renduar dhe tashme gjithcka po me behej lemsh. Ndihesha konfuz dhe doja vetem te isha prane Eartes per ti kerkuar falje per cdo hidherim.
Nuk kisha dashur ta lendoja. Doja thjesht me te miren per te. Pa e kuptuar gabova. Nese ajo donte te rrinte prane meje atehere kjo do ishte me e mira per te. Por une e vrava. Dhe sot kur une kam nevoje ti them me fal per cdo gje, ajo nuk eshte.
Ngrej koken lart ne qiell dhe sa here qe dua te them me fal nje vetetime can qiellin me dysh.
Urrejtja e saj ishte po aq e forte sa dashuria.
Cfare mund te prisja tjeter nga kjo qe une kisha bere.
Doja ti thoja se edhe une e doja madje me po ate dashuri qe ajo me donte mua, me ate dashuri te cilen ajo kurre nuk e harroi por nuk po ia thoja dot.
Nuk ia thoja dot as qe ishte e ema e saj ajo qe me kerkoi ndarjen dhe une zgjodha kete rruge qe me solli ketu. Me beri fajtor.
E sot pendohem.
Cfare fati paskam zgjedhur! Earta ime nderroi jete po ashtu edhe Elda.
I vrava te dyja.
Nuk duroja me. Po plasja perbrenda nga dhimbja.
Syte filluan te lotonin. Zemra me dhimbte dhe nuk arrija te qendroja ne nje vend. Doja vetem te thyeja gjera.
Kisha mbetur fillikat vetem ne kete bote duke qene arsyeja e vdekjes se dy personave per te cilat kisha qene edhe arsyeja e jetes.
Dikur te dyja thonin se jetonin per mua dhe sot te dyja vdiqen prej meje.
Ndihesha i pavlere. Ndjeja se nuk duhej te jetoja me.
As lotet e mi nuk kishin kuptim tani qe gjithcka mori fund.
Isha vetem.
E detyrova veten te rri vetem. Bera c'bera dhe serish vetem.
Goditja veten me shpulla.
Po cmendesha. Cmendesha teksa i mendoja e i stermendoja ngjarjet.
Nuk kisha guxim te kerkoja falje.
E si mund te kerkoja falje. Cdo gje ishte e pafalshme.
Dhe une.
Si mund te kerkoj falje me ato gjera, me ato marrezi qe bera?
Thjesht ngreja koken nga qielli dhe e shihja qe edhe ai qante.
Qante dhe vetetinte sikur te donte te hakmerrej.
Nuk duroja me.

Kalova dite te tera ne shtepi. Nuk kisha ngrene fare.
Mamaja mori psikologe te ndryshem dhe asgje nuk bente efekt. Nuk kishte se si nje psikolog te me bente te harroja ato qe kisha bere.
Te gjithe i thane sime meje se kisha nevoje te shkoja te psikiatri.
Mamaja nuk donte ta mendonte ate opsion por ishte babai qe insistonte.
Ajo nuk donte ta pranonte se isha nje i cmendur ndersa babai thoshte se donte vetem te miren time. Vetem per pak kohe dhe gjithcka do merrte fund. Ai mendonte se mund ti kthehesha realitetit por ne te vertete ai nuk e kuptonte se cfare bluaja ne mendjen time.

Pas nje jave erdhi makina e psikiatrise. Me moren dhe une isha pa asnje shprehi.
Me moren dhe une nuk kundershtoja.
Me terhiqnin nga krahet. Dhe une serish nuk beja asgje.

Jemi drejt fundit