A Vampire's Secret: The Return (Δεν θα συνεχιστεί)

Κεφάλαιο 3: Όπως Παλιά

Tyler's POV

-"Μπα? Μας θυμήθηκες?" Ρωτάει με θράσος η Estrella και σταυρώνει τα χέρια της κάτω από το στήθος της.
-"Estrella... Δεν σε ξέχασα και πότε.." λέει ο άντρας προσπαθώντας να κρύψει την θλίψη πίσω από τα μάτια του "Ξέρεις ότι προσπαθούσα να επικοινωνήσω μα..." τον διακόπτει η Estrella

-"Άμα ήθελες να επικοινωνήσεις θα ερχόσουν να μες δεις"
-"Estrella! Λίγος σεβασμός στον πατέρα σου!" Την μαλώνει η κυρία Cooper και έτσι καταλαβαίνω ποιος είναι αυτός ο άντρας.
-"Katalina... Μην της φωνάζεις.. καταλαβαίνω" λέει η ήρεμα ο κύριος Cooper κοιτώντας το πάτωμα
-"Όχι! Όχι δεν καταλαβαίνεις!" Σχεδόν φωνάζει η Estrella και αυτός σηκώνει ελάχιστα το βλέμμα του.
-"Estrella ηρέμησε.." της ψιθυρίζω και δάκρυα εμφανίζονται στα μάτια της.

-"Όχι" μου λέει χαμηλόφωνα "ποτέ δεν με κατάλαβες.. ποτέ δεν κατάλαβες τι ήθελα... Ήμουν 10 χρόνων μπαμπά. Ήθελα δίπλα μου τον μπαμπά μου αλλά δεν ήξερα ότι αυτός πηδιοταν με άλλη" τα δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν στα μάγουλα της
-"Estrella! Ξέρεις ότι.." πάει να πει η κυρία Katalina.

-"Ότι δεν χωρίσατε για αυτό? Όχι δεν το ξέρω, σωστά! Μπορεί να χωρίσατε γιατί ο μπαμπακας δεν μπορούσε να αντέξει ότι η μαμά δεν τον..." Σταματάει. Ικανοποιήσει σκέφτηκε αλλά δεν το είπε
-"Να τον...?" Την πιέζει η μαμά της αλλά αυτή δεν βγάζει μηλιά. Αντιθέτως αρχίζει να κλαίει και να τρέχει στο δωμάτιο της.
-"Estr.." ξεκινά να λέει ο κύριος Cooper αλλά η Estrella τον σπρώχνει και δεν ολοκληρώνει τι ήθελε να πει.

-"Estrella περίμενε" της φωνάζω και τρέχω από πίσω της. Η Estrella μπαίνει μέσα στο δωμάτιο της και κλείνει την πόρτα πίσω της με δύναμη. Μπαίνω μέσα σιγά σιγά και την βλέπω να κλαίει αγκαλιά με το μαξιλάρι της. Κλείνω ήσυχα την πόρτα καθώς μπαίνω μέσα στο δωμάτιο.

Την πλησιάζω και σκύβω ίσα ίσα ώστε να διώξω τα μαλλιά της από το πρόσωπο. Πηγαίνει λιγο πιο πέρα και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Την παίρνω αγκαλιά και δεν λέω τίποτα. Θέλω απλά να βγάλει όλο το κλάμα και θυμό πάνω μου. Θέλω μόνο να την ηρεμήσω.

Καθόμαστε κάποιες ώρες έτσι και δεν λέμε τίποτα. Απλά έκλαιγε στην αγκαλιά μου.
-"Ασ'την θέλει απλά λίγο χρόνο" ακούω την φωνή της κυρίας Karalinas από κάτω και εγώ ξεφυσαω. Χαλαρώνει στην αγκαλιά και βρίσκω την ευκαιρία να σκουπίσω τα δάκρυα από το μάγουλο της αλλά έχουν ξεραθεί. Λογικά έχει σταματήσει εδώ και λίγη ώρα να κλαίει.

-"Ο πατέρας μου μας άφησε όταν ήμουν 10 χρόνων..." Αρχίζει να λέει "βασικά ακόμα δεν τα είχα κλείσει.. μέχρι τα δέκα μου ήμασταν μια αγαπημένη οικογένεια πίστευα.. περνούσαμε τόσο χρόνο μαζί σε πλατείες, λουνα παρκ, στο πάρκο με το καμμένο σπίτι.. λίγο πριν γίνω 10 όμως άρχισαν να τσακώνονται.. ώσπου μια μέρα πήρε τις βαλίτσες του και έφυγε. Έφυγε χωρίς καν να μου πει αντίο. Εκείνη την νύχτα το μαξιλάρι μου είχε μουλιασει το μαξιλάρι μου από τα δάκρυα μου." Καθώς μου λέει την ιστορία την σφίγγω στην αγκαλιά μου